Bin Yıllık Ağaç Şiiri - Buğra Yıldırım 2

Tonlarca kağıt israf ettim,
Ne kendim yapabildim,
Ne de başka bir yapıt bulabildim güzelliğine eşdeğer
Sensizlik var bir de, o her şeyden beter
Beraberinde getiriyor kuzguni siyah bir ciğer
Kafamın içi daha da ürkünç bir hal alıyor
Sen gittiğinden beri zifiri karanlık her yer
En sevdiğim mevsimi bilmiyorum artık
Gündüzü de geceyi de birbirine kattım
Geceleri, o çirkin ve riyakar iblislerin arasında
Yine o kazağını aradım dolabımın her köşesinde
Tekrar sımsıkı sarılıp, koklayarak onları kovmak için
Varlığını hiçe saydığım tanrıdan
Seni ve sana ait şeyleri diledim geceleri
Gündüzleri ise meşakkatli bir şekilde
Gülümserdim gökyüzüne
Her şey bu kadarmış, derken
Geceler, soğuk bir su gibi yüzüme çarparken
Buhranım gün yüzüne çıkıyor,
Güneş tepenin arkasına gizleniyor
Sokaklar loş ışığa esir, ben ise sana
Başladı bu eller senin için tekrar yazmaya
Meltemlere seslendim yokluğunda
Yalvarırım daha şiddetli esin, esin!
O'na doğru esin!
Veyahut, beni kesin ve akbabalara yem edin
Sakın ha! tereddüt etmeyin
Yar'ımdan alıkoymayın beni
Mani olmayın bana
Ben zaten ördüm duvarları yeterince aramıza
Yetmedi dağları koydum arasına
Bilemedim, bilemezdim!
Yarattığım şeylerin,
Omzumdaki en ağır yükler olarak geri geleceğini
Bilemezdim!
Tanrı bile göz yaşları döktü
Birlikte ağıt yaktık halime
Melekleri kan ağladı
İblisleri diz çöktü
Yarattığı cennet ve cehennem'in
Araf'ından beterini görünce
Hala günyüzüne çıkıyordum densizce
Cenazem epey önce gerçekleşmişti sessizce
Dolanıyordu etrafta halsizce
Avare bir cüce
Kaybolmuştu kendi içindeki o tükenmişlikte
Tek çaresine giden yolu
Kendi elleriyle yok ettiğini, anlayınca
O, bin yıllık ağacın
Sonbahardaki haline hayran oldukça
Yapraklarının dökülüşüne tutulunca
Altında hafif bir esintiyle
Ruh’um sarhoş olunca
Dalları ile bir olunca
Kavuşacaktım nihai huzura.