Bin Meçhule Ağıtım Şiiri - Emin Baydil

Bir zamanlar yeşile nûr alevler düşerdi,
Mehtâba sonsuz sevgi, yollardı bakışlarım.
Bir şarkıydı buluşan yıldızlarla istekli,
Bin meçhulün geçtiği, yollardı bakışlarım.

Yıllar sonra geceli, yüreğimi buz tutmuş,
Ruhumsa alevlerin ortasında çaresiz.
Bedenim, soğuk gülen ranzalarla örtülü
Yılların bıraktığı kuytu bir yerde şimdi...

Titreyen ümitlerin gömüldüğü uzaklar,
Hasretli gözlerimi, sonsuza esir vermiş.
Yolların, adım adım sakladığı tuzaklar,
İsimsiz yolculara, hep kendinden sır vermiş.

Bilen yok gidenleri! ...
Çocuksu düşlerimin mavileşen gökleri,
Yalnız giden o yiğit, o atlı nerde şimdi? ...

Ufkumdan birer birer,
Geçti sisli ellerin, soldurduğu resimler.
Hangi mevsimdi bilmem,
Solan hangi sabahtı,
Üç ayaklı fermanla, yanmıştım canı bütün.
Sanmayın! Hiç bilinmez, hatırlanmaz o canlar,
Bin meçhule ağıtım, döner mahşerde şimdi...

Geçmiş gaflet bulutu,
Zaman dönmüş tersine.
Kefeler yakmış beni, kaybolmuş mehtâb yine...
.......................
Ne değişti?
-Hiçbir şey...
Yine tipi, yine kar bir delice atıyor,
Kuru dallar kuşlara, masallar anlatıyor.
Ah o masallar, masallar yok mu sahi!
Cinli,
Perili,
Devli
Aldıkları gonca gül, sattıkları alevli.
Yassı düşler peşinde, kuşlar seferde şimdi...

Dışarıda yağmur var,
Bende cana okuyan yıllanmış acı,
Zehir içmiş gibiyim, yalnızlığım başımda,
Şu taştan duvarların, bulunmaz mı ilacı? ..

.........................

Ne demeli bilmem ki:
Ağlayın, yollarımın çiçekleri, gülleri!
Selâmsız bir sonbahar, baykuşlar serde şimdi...