Bilinç Şiiri - Melih Coşkun

Bilinç;
Ayaklarını
Tahta kurularının kemirdiği
Çürük bir idam sehpasıdır artık
Bu ansızın yok oluş,
Son sözünü
Odanın duvarına astığın
Siyah beyaz bir resim gibi
Asıyorsa
Gecenin o karanlık,
O kendini bilmez boşluğuna
Çoktan aydınlatmaya başlamışsındır
Etrafında kararan gökyüzünü

Düşünebildiğinden bile fazla yapabileceklerin
Göğsünde taşımanın sancısı
Kendinden bile büyük bir yüreği
Budur işte farklı kılan seni
Son sigaradan
Ayakları çürümüş sehpadan
İşi sadece öldürmek olan o cellattan
Budur işte seni farklı kılan...

Budur işte seni ağlatan
Yanı başında yitirmemiş olsan da hiçbir dostunu
Karanlık bir zindanda bırakmamış olsan da ciğerini
Sen, kavga mevsiminin sessiz çocuğu
Bu yükü taşımak zor olsa gerek
Anlamak yaşanan zulmü ve esareti
Ve anlatamamak hiçbir şeyi, hiç kimseye
Tek başına savaşmak
Var olduğunu sanan yokların ordusuyla

Budur işte
Ölürcesine sevip de
Sevilmemene sebep
Sevgisiz koskoca bir ömür tüketmektense
Aşkla ve kavgayla
Bir çeyreği yeter demiştin bize hayatın
Çok geç anladın ki
Hiçbir yaşama sığmıyor o sevmek denilen
Sevgisiz bırakılsan da
Sevmek hiçbir ömre sığmıyor...