Bil İstedim Ben Şiiri - Alperen Yılmaz

Beni kendin gibi zalim zannetme;
Yalnız, ettiğini bul istedim ben.
Uğruna öldüğün yârin ardından
Yıkılmak nasılmış, bil istedim ben.

Olmasam bir ömür gönlüne talip,
Feryat eder miyim, karşına gelip?
Deli gibi severken terkedilip,
Yok olmak nasılmış, bil istedim ben.

Mest bir son mu umdun hayat mecranla?
Alkışı hak ettin zulüm icranla.
Kalbine güdümlü nâr-ı hicranla
Yakılmak nasılmış, bil istedim ben.

Bu tavırlar uygun senin yapına.
Sıktığın kurşunlar döndü kapına.
Bulutlar üstünden, yerin dibine.
Çakılmak nasılmış, bil istedim ben.

Zararlısın sevdanın mirasına.
Kezzap döktün, gönlümün yarasına.
Yüreğinde, dört duvar arasına
Tıkılmak nasılmış, bil istedim ben.

En çok da, sözlerin gitti zoruma.
Bir kez de sen yıpran, benim yerime.
Ölümden belalı bir uçuruma
Çekilmek nasılmış, bil istedim ben.

Uymadım mı türlü ahkâmlarına?
İnsaf etmez misin mahkûmlarına?
Ab-ı hayat iken; çöl kumlarına
Dökülmek nasılmış, bil istedim ben.

En büyük hatamdı sana inanmak,
Kalbin ikazını kuruntu sanmak.
Aldığın nefesten bile usanmak,
Sıkılmak nasılmış, bil istedim ben.