İnsan nasıl örmüşse kendi ağını
Oraya düşerek koparır bağını
Hatırla yadırgamadan, ağlamadan
Zamanla unuttuysan günahlarını.
Nasıl savaşıyorsa yaşamla ölüm
Nefes, nefese kalınır iki büklüm
Tıbben ölü behbat ikilemde sine
Geldiğine öyle pişman edrer zulüm.
O sayısız utançlardan arınarak
Ruhuna sarılır insan hıçkırarak
Ey malum kişi anla artık gerçeği
Öyle bir kuşatır büsbütün sararak.
Her beyaz kağıt zamanla sararıyor
Çıkmaz leke gibi yazılan kalıyor
Bilinmeyen her ne varsa bilinecek
Zihinden geçenden bile korkuluyor...
Kayıt Tarihi : 7.12.2021 18:53:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!