Beyaz kelebek Şiiri - Süleyman Kılıç 2

Bu sabah kar nefesiyle uyandım
Yüreğinden yağdırmıştı gökyüzü
Sıcaklığını hissettirmişti tüm gücüyle

Sıcak nefesinden dantel dantel
Damla damla yüreğinden, yüreğime
Gökyüzünün nefesi ,nefesimle
Buluşturan kar

Ve bu sürprizleri son olarak
Çocukluğumda yaşatmıştı
Gökyüzü

Gece karanlıktan sessiz sessiz
Yol alıp sabah bahçeme konmuştu
Bir beyaz zambak

Ve çocuk gibi sevinmiştim
Bir leğen olsa da kaymak geçti içimden
Çocukluğuma götürecek bir leğen
İçinde bulunduğum pasaktan alarak

Üstümüzde ne kazak ,ne mont
Yırtık bir potin içinde , üşüyen ayaklar
Çamurdan desen, yamalı pantolonlu
Çocukluğuma götürecek

üşürken insan, üstü yırtıkken
Kar altında, çamurlu elbiseler içinde
Mutluluktur,çocuk olmak
Ellerin titrerken yüreğinin sıcaklığını
Hissederek yaşamaktır,çocuk olmak

Ve bu anda çocuk olmak ne güzel olurdu

İşte bu sabah kar ,
beni çocukluğuma götürdü
Bir rüyanın içine sürükledi

İnsan bir yaştan sonra
Uyanıkken de rüya görebileceğini
Gösterdi,beyaz zambak

Ve kar'ın hükmü bir yağmurla son buldu
Tıpkı çocukluğumun hükmünü bitiren
Gençliğim gibi ,
Bir rüyadan uyanmak değil bu
Uyanıkken bir rüyadan olmaktı bu

Giderken sessiz ve habersiz
Beyaz bir kelebek gibi
Zamansız ve sadece bir anlık