Beyaz Kapı Şiiri - Kağan İşçen

sesinin koyboluş yankısı
sisli
usulca kesti bileklerini zamanın
yaşamak ölümü pelesenk etmekti ağaçlara
sensiz...
yanaklarındı hayat parantezim
gülüşünse ömrüm

gülüşünle
beyaz bir kapı açılırdı
kirlenmişliğime
yıkanır arınır durulanırdım
iyimser düşlerimi anlatarak
yağmurun çiseleyişini sevişine

beyaz bir kapıydı
birlikte yürüyerek konuşmak
şafağı...

ağaçlı bir okul gibiydik
aklımızda yeni yetmelik
kendimize yabancı birbirimize tanıdık
dolabımızda kışlıklarımız üzerimize üşengeç
sesimizle yazı getiririz akşam buğumuza
halk dolmuşu semt pazarı derken
aklımızda kiralık gece yolculuklarımız
odası sarı lambalı orta halliye yakın
sakal kesme ve banyo yorgunu bir aile
şunun şurasında olacağımız
okul çağı gelmemeiş çocuğumuz mis kokulu
saçları seyrek mut dolu
ve sen varsan eğer
çipil bakışların varsa
yağmurumuz varsa
nisan çiçeğim
mutluyum ben ölesiye

'başkalarına herkesim
kendime hiçkimse
hiçkimseye hep başkasıyım
herkese hep kendim...
yalnızlığımla garantiledim
karşılıksızlığı...
varsın ama...'

not:

küçücük penceremden sisli geceye bakarken
onun üstünü örtmeliyim
mışıl mışıl uyurken öpmeliyim
saçlarıyla alnının birleştiği yerdeki
yara izini...

sabah gün
akşam sis
sevmekten başka bir şey yok dünyada...

beyaz bir kapıydı seni sevmek
girmedim daha içeri...