Beyaz Şiiri - Hakan Alparslan

Senden sonra bu şehir de beyazı benimser oldu.,
Yer gök sadece beyaz.
Başka renkler manşet olmuyor inan,
Gazeteler bile beyaz puntolarla basılıyor.
Yani bomboş hayatlar var,
Sen nerdesin, bilmek olabilseydi keşke.

Siyah asvaltlar karla örtülü şu an.
Ben yine sessiz sakin pencere kenarlarında,
Gökyüzünden dökülen tanecikleri saymakla meşgul.
Hani belki sabah olur düşüncesi,
Hani olur ya dedim, hemen dalga geçme.
Gözlerimi alamıyorum, en uzak nokta;
Yanı başımdan uzak değil.
Bir sokak lambası var zaten,
O da ara sıra yanıyor.
Yaşarmasına aldırmadığım gözlerim belki isyanlarda ama,
Görebildiğim çırıl çıplak bir ağaç silueti.
Dalları- dalları aynı boynum gibi,
Yardım edebilsem keşke ama,
Ansızın esen rüzgar keşke beni savurmasa.

Arabalar beyaza bürünmüş durumda.
İşe bak, onlar bile nispet derdinde değil bu akşam.
Trafik desen felç, tabi bomboş sokaklarda.
Evlerin çatıları bembeyaz, bacalardan süzülen dumanlarda,
Kolay değil, değil mi; kaçak kömür kullanılmıyor buralarda,
Her şey tertemiz ve saf gözüküyor gözükmesine ama,
Bir gökyüzü bir de bu şehir bembeyaz.
Köhnede değil sadece sakin.
Yolun sonunda evler küçülüyor, seçemiyorum bazen.
Tek tük insanlar görüyorum, elleri ceplerinde tabi.
Kimi simsiyah renklerle matemi anımsatıyor,
Kimisinin elinde sadece siyah bir şemsiye,
Rengini koruduğunu söyleyemem, aklar düşmüş bile şimdiden üzerine.
Siluetler kayıp inan buna, insanlarda; ayrım yapılamıyor.
Eninde sonunda öyle olmayacak mı zaten.
Bırakalım da ön hazırlığımız sağlam olsun.

Gözlerimi göğe kaldırıyorum, gri evet gri gördüğüm,
Bir de gözlerin!
Tasvirler, söylediklerim hepsi amaçsız.
Haydi gel gücün varsa hala.
Karşımdaki koltuk boş, yani her zaman ki yerin.
Çay bardağım boş, seninki soğudu bile.
Üç defa tazelemiştim oysa ki.
Sohbetin eksik, sen elbet.
Yine de ben senle konuşuyorum.
Öyle olmuyor mu, sen öyle say...

Gördüklerim beyazla sarmaş dolaş bu akşam.
Koltuğumda tek başıma, yine pencere kenarlarında ben.
Koltuğun boş elbette.
Sen bu beyazı iki defa giydin.
İlkinde mutluydun biliyorum.
Görmedim ama mutluydun.
Gidişin acımasız oldu, hem de beyazlarla.
Olsun beyaz seni anlatıyordu hiç olmazsa.
Şehir sana özenmiş baksana, yer gök bembeyaz.
Gözlerini üzerimde hissediyorum.
Tebessümün tabi ki yerinde.
Yanağımı okşayan rüzgar ağaçları gıdıklıyor.
Belli başlı bir huzur içinde şehir,
Daha fazlasını irdeleme boş ver.
Geçen zaman, geçen hayat.
Ah bir de şu akşamlar.
Mürekkebim bitti, gücüm bitti,
O hala direnmekte ısrarlı.
Gözlerim kısılmak üzere, nasıl yanıyor anlatamam.
Peki sen orda mısın?

Koltuğun boş ve karşımdasın sanki.
Çayını içsene, demliğin dibi görünmek üzere.
Gün ışıklarını saklayamıyor artık, ben hala uykusuz.
Bu kaçıncı gece bilmiyorum,
İstediğimi nerden çıkartıyorsun!
24 saat değil, birkaç saat kestiriyorum arada.
Aklın kalmasın, halsiz olsam da ayaktayım.
Artık yum gözlerini, sen dayanamazsın.
Sonra gündüzleri gökyüzü sensiz kalıyor.
Özlemin kolay değil, bilmiyorsun.
Bulutlar sana emanet, gözlerimde.
Ne olursun uyu artık gücüm kalmadı.
Tükendim, yoruldum ama hala beyazlar içindeyim.
Aç kucağını, koşamasam bile geliyorum.
Gelemesem bile hissediyorum.
Gözlerim yaşlı, seninki de öyle olmalı.
Bitti bitecek, ışığı gördüm bile.
Haydi getir beyazlarımı, yakışmalı.
Unutma cep istemiyorum.
Bir nefes tut, bak gördüğün beyaz ben olmalıyım...

14.02.2004