Aşk spontaneydi, o meleklerin bir planı,
Ya da balıkçının iradesi gibiydi: rastgele.
Beni kendine doğru bir olta gibi çektin,
İğnelerinle razıydım sana layık olmaya.
Pencereden dışarı her baktığımda,
Anlamsız gözlerimde canlanan şehir İzmir.
Ve eskisi gibi düşünceli,
Herkese gülen eğlenceli biri değilim.
Çukurda çaresiz hissediyorum ve sana yalvarıyorum.
Her geçen gün kendime yabancıyım,
Sevip de yanan bu kalp neylesin sana…
Güneşin kucak dolusu hararetiyle beslenen,
Günışığının şefkatli bakışlarına boyun eğen,
Şu bitkiler aşkın sırrını tasvir edebilir insana.
Yüreğim sahiplendiğim bir bahçe gibi çitli, kusursuz,
Şehveti toprağa eşeliyorum her gün, içi yabani otsuz.
İnsanın kalbinden çıkan yangını
Dudaklarına kadar yakan aşk,
Kelimelerin susturucusu...
Sevdiğimi öğrendiğin halde,
Seninle olmaya inanmak;
Fırtınaya yakalanmış kaptanın,
Arpacıklarım uykularımda cirit atıyor hala.
Kof sevdanın peşinden gitmiştim dörtnala...
Sert değil hiçbir kahve, sigara hüzünden.
Dört mevsimim sonbahar senin yüzünden.
Bazen insanları sevdiklerimden sayıp,
Seni aramak; uçsuz bucaksız bir tünel,
Bir ateş böceği kıvılcımı, belli belirsiz,
Ve gençlik çağlayanında duru bir gazel...
Raylarımız kemikleşti, umudun beli demirsiz.
Görüşmelerimiz durak değil, bir serüvendi.
Sebepsiz bir ayrılık veya fırtına öncesi,
Mesafelere meydan okuyan bir kaptanın,
Hasara karşın çalışırdı, ateşi havi olan kalp teknesi..
Ve gözleri ıslandıkça dibe batanın,
Bütün feryadı, mavi bir koyun kollarında dinlenmesi,
Bu uzun yolculukta gülmeyi unuttum.
Sıradan bir film şeridiydi yaşantımız.
Sonra birden tuvallere geçişim gibiydi,
Seninle o şehirdeki rastlantımız...
Saçların içimin sıcak renklerini giydi.
Gözlerini bakışımla çizerken gördün.
İç güzelliğin çıplaktı, utandım çabuk.
Belimi burkuyor hızlı geçen kış baloları,
Duyamadınız mızıkayı andıran tiz sızımı.
Cesur anlardan oluşur yazgımın notaları,
Yalıtımlıydınız, tek işittiğiniz tak tak!
Teninizi yapış yapış eden ağzımdaki baldı.
Belki bir gün ben de, senin gittiğin o esrarlı yerlere gidip gezerim. Neden mi bu heves? Çünkü sen gülünce yüzündeki özgür ruh, o esrarlı ağaçlara, müzelerdeki tablolara sentezlenmiş, seni bana hatırlatmayı bekliyorlar. Seni görebilmeyi o kadar çok istedim ki. Bir yerlerde yakınlaşsak da hep ama hep, tam zamanında kayboldun. Sanki karşımda sen varmışsın gibi denize bakıp kendimle çay içip sohbet ettiğim bile oldu. Bazen varlığını kalbimde hissetmek acı verici olsa da asla vazgeçemeyeceğim bir hazdı.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!