Berduşun Karısı (empati hanım)

tozuttum yılları
ergen bahçem olmadı ki hiç
bülbülüydüm sakasıydım serçesiydim annemin
tünemeden daha iki dal arası
ah evim
ah ocağım
aşk denmiş adına
çocuktum
ağzıma bir damla bal çalındı
ve
oldum berduşun karısı

tozuttum yılları
katlandım
bir oda
üç yıl
üç bebe

zahir
utanırdım
soyunurdum gizli köşe
sen nerden bileceksin adamım
hep öyle yaşardım

nasıl sevdin beni
neden sevdin beni
nerden sevdin beni
el insanı gibisin şimdi
Allaha ayan
öyle bakar gözlerin
belli ediyorsun
sevmiyorlar artık
öyle değil mi
yabancımdın kaç zaman
öyle bakıyordun

ya ben
ya ben
ayalindim
sen işin zevkindeydin daim
hissetmezdin adamım
her lahza
yaşanan her şeye
çıralar gibi yanardım

şehir senindi gün boyu
akşama çün gezerdin
yağmur yağardı
kar yağardı
güneş açardı
geçen her ana
bakakalır penceremden
ne ağıtlar yakardım

bil
duy artık
canım yanıyor
içim bomboş
şuramı
delip geçiyor zaman
yaşıyorum işte
sessizce
yarın da
öbür gün de
sonraki gün de
yine yalnızım
yine
bir başıma olacağım

yanılır da gelirdi birileri
ya da
giderdik bir yere
sen
sen
hep utanırdın benden
bakamazdın yüzüme
ünlerdim sana
inlerdim sana
başın dönmezdi
bakmazdın bile
biliyor musun yine de ben
hiç utanmadım senden

düşlerdeyim
sabah körlüğü soğuk bir günün
sesler geliyor sokaktan
senin ayak seslerin
açmazsın kapıyı
bilirim
kaldırırsın yataktan
üstün başın
yüzün ağzın
yine limelenmişsin
soğan kokuyor her yanın
tutunuyorsun bedenime
diken gibi batıyor parmakların
yağlanmış
saçın sakalların

besbelli
canın istiyor beni
değil mi
anason kokuyor aşkın
doymuyorsun zıkkıma
içersin yine birazdan
bir iki hırlar ağzında adım
sen bilmezsin serseri
zehirdir
haramdır
senin helal saydığın tadım

uyan
gir dünyama bir bak
uyan ve sor
sor ki aleme
kim bu kadın kim

sen kim
ben kim
ben neyim
nedir adım...

herkes biliyor artık
bir tek sen bilmiyorsun ulan
......
benim adım...

2006/ Denizli