Benim Manzaram Şiiri - Ünal Akaydın

gözlerin ölü donuk bir denizi andırıyordu saçlarına ulaşmış dalganın sessiz esintisi ahenkle dans ediyordu
bir ömür bir yandan başlıyor bir yandan bitiyordu
methiyeler yazılan kadın gidiyordu
yerini başka kadınlara bırakıyordu
ve o ince çizgi üstünde insan denilen varlık dans ediyordu
kimi bazen cambaz oluyordu kimi ise yükseklikten korkuyordu
kelimeler üzerilerine inşa edilecek cümlelerin altında enkazı andırıyordu
aşk,erkek ve kadınını aynı anda bir türlü bulamıyordu
bir kelepçeli mahkum suç işleyişini anlatıyordu
odasının içindeki güneş siluetinin etrafında toplanan gölgelerden bahsediyordu
ve bir çocuk karanlıktan korktuğunu söylemek için annesinin odasının kapısını çalıyordu
şimşekler durmadan çakıyordu
ve bir fırtına senin denizindeki öfkenden alabora olmuş gemiyi hatırlatıyordu
isimsiz kahramanlardan biri yüzümüzün miğferini parçalıyordu
hakikat tıpkı bir köyün ortasında kuyunun sessiz inleyişini andırıyordu
köyün meydanında yazıyor diye bağıran çocuğun sesleri kulaklarımda yankılanıyordu
yalan söylemesine rağmen burnu uzamayan pinokyolar etrafımda toplanıyordu
ve sonra bir yıldız kayıyordu
herkesin dilekleri ağır gelmişcesine iyice hızlanıyordu
sonu gelmeyen bir karanlığın ortasında idam edilmiş düşler asılıyordu
dönüp dolaşıldığında dünyanın etrafında yine biri hatırlanıyordu
ve sen,
ve de senin gözlerin ölü donuk bir denizi andırıyordu saçlarına ulaşmış dalganın sessiz esintisi ahenkle dans ediyordu