Benim Köyüm Şiiri - Yusuf Bulut 2

Tek katlı bir evimiz var,
Bahçenin altında pınar,
Dizmeden yapılmış avlular,
Suyu tatlıdır, soğuk akar.

Çiçeklerle gelir bahar,
Tertemiz havası var,
Yemyeşil yapraklar açar,
İşte orasıdır benim köyüm.

Bir camisi beş kahvesi ile,
Düğünlerde şenliklerle,
Bayramlarda neşeyle,
Geçirir zamanı köyüm.

Koyunlar yayılır yeşil çayırda,
Keçiler dolaşır dağda bayırda,
Meyveler olgunlaşır ağaçlarda,
İşte orasıdır benim köyüm.

Kar metrelerce yağar,
Üç ay görünmez topraklar,
Yaprağını döker ağaçlar,
İşte orası benim köyüm.

Evlere su geldiğinden beri,
unutulmuş mahalle çeşmeleri,
Ne ileri gider, ne de geri,
Kendi halinde benim köyüm.

Her evin damında bir kaç inek,
Beslenir yem ve ot yiyerek,
Halk geçimini sağlar süt vererek,
Yaşar gider benim köyüm.

İlk okulunda okuyan çocuklar,
Olacaktır geleceğin büyükleri,
Yol katedilir adım adım ileri,
Genç yaşar benim köyüm.

Kur'an Kursu'ndaki talebeler,
Ezber verir teker teker,
Öğrenir dini bilgiler,
Müslümandır benim köyüm.

Beş vakit namaz kılınır camisinde,
Dünya yüzerken fitne denizinde,
Müslümanlar Nuh'un Gemisi'nde,
Yüzer gider benim köyüm.

Bir kavga gürültü gençlik diye,
Kavga kalmış geleneksel hediye,
Belli ki; içki durmaz şişede,
Bazen Sarhoştur benim köyüm.

Sessizce akar çoban çeşmesi,
Çobanın çamur olur çizmesi,
Bir yerde koyun melemesi,
Ahenk dolu benim köyüm.

Bir kaval dertli çalar uzaktan,
Bir güne girilir yeni şafaktan,
Güneş gülümser ufuktan,
Güne böyle başlar benim köyüm.

Koyunların çanı gelir rüzgârla,
Tarla sürülür pullukla, sabanla,
Nostaljiye elveda denir zamanla,
Çağı yaşar benim köyüm..

27 Ekim 1996 Pazar