Benim Evlerim Öldü,Yazlık Sinemalarım Da…

Benim Evlerim Öldü,Yazlık Sinemalarım Da…

Benim evlerim,
Tek katlıydı.
Ve bahçeliydi.
Benim evlerimin bahçelerinde
Duttan nara
Domatesten hıyara.
Muşkatadan begonyaya
Ne ararsan vardı.
Odalar dardı.
Tavan alçak.
Ancak,
Kokarsa pişen yemek,
Demek,
Komşuya da verilecek.
Benim evlerim,
Ne benimdi ne sizin.
O,
Sokakta
Mahallede,
Şehirde nefes alan,
Hepimizindi.
Az ötede,
Yazlık sinemada,
Seyrederken fakir kız zengin oğlanı,
Ağlardık hep beraber
Ve gülerdik mesela
Sadri Alışığa hep beraber.
Sevdalarımız gizli bir bakıştı.
Yada bir pencere.
Okuyanı birlikte ulular,
Terbiyesizi birlikte kovardık.
Benim evlerim tek katlı,
Ve bahçeliydi.
Ama biz,
Hakkını aramayı bilmeyen,
Sağır cahil ve dilsizdik.
Kapitalizmi bilmezdik,
Emperyalizmi de.
Patrona,
Mahçup olmamak için,
Allah için,
Delice,
Çalışırdık.
Zulmetsede bize,
Vermese de hakkımızı.
Tanrı böyle yazmış yazımızı derdik.
Kalkarken her sofradan,
Şükrederdik.
Sonra
Yavaş yavaş,
Birileri çıktı.
Birer birer,
Girdiler,
Hayatımıza ve evlerimizle aramıza.
Aldılar evlerimizi kat falan diyerek.
Tam 259 bin 792 ev,
Ve içinde yaşayan,
675 bin 919 insan,
Ve,
Bahçede yaşayan,
1 milyon 417 bin 814 ağaç,
Yani elma kiraz dut ve nar
Ve bağlar,
Ve kiraz ve erik,
Yıkıldı birer birer yere.
5 milyon 715 bin 617 çiçek,
Soldu gitti.
Kedilere ne oldu bilmiyorum..
Şimdi,
Her kattan kavga sesleri gelmekte.
BENİM EVLERİM TEK KATLIYDI…