Beni Kaybeden! ... Şiiri - Erdal Taşköprü

beni yanaklarımı üşüten kışım kaybetti!
bırakın o ağlasın..
deli saçlarını savursun rüzgara
ay koynunda büyüsün
beni bir kızın gülüşünde ki düşe
bir de düşe düşe çocukluk hevesime
kaybettiğini düşünsün..

beni yeni doğmuş bebekler
ve hiç doğmayacak şafaklar kaybetti!
bırakın onlar ağlasın..
bağırlarına yumruklarından ağır ağrı girmesin
her doğan güneşin ardına ellerim,
yetişmiştir bilinsin! ..

beni üşümüş ceketim, titreyen ellerim kaybetti!
bırakın onlar dağlansın..
bir romandan geriye kalan
ve cümlelere sığmayan
hep o ağlayan
hep o anlayan
hikayem dağılsın..

beni çiçekler, gülücükler, güller
beni hece hece inleyen geceler kaybetti!
beni botum, parkam
beni pantolonum, sırt çantam
beni alın teri param kaybetti!
bırakın onlar ağlasın..
umutlar dağılsın gözlerinde
sevinçler teker teker sancılansın da kanasın..

beni dağlı taşlı coğrafyalar
beni o analar, o anlar
beni hep kanayan zamanlar kaybetti!
hiç anlaşılmaz bir kederden geriye
bir düşten, bir direnişten geriye
kalmış gibi bu fasıl,
kanmış gibi bu fasıl
ve ama hiç birşey
hiç birşey değil asıl! ..

beni el tokalarım, yarım bakışlarım
beni selamlarım, sabahlarım
beni milim milim büyüyen aşklarım kaybetti!
bırakın onlar ağlasın..
doyacaklarmış gibi göz ferlerime
yeniden deysinler, ısınsınlar diye ellerimle
bakacaklar, bakacaklar bir gün neler kalmış
neyim kalmış geriye?

ve görecekler ki ellerimden arta kalan o sıcaklık
sis diye düşmüş gözlere..

beni filizlerim, ağaçlarım
beni göz yaşlarım, şarkılarım
beni türkü türkü çoğalan alkışlarım kaybetti!
beni dört mevsim, iki bahar
beni dar geçit, yitik bağlar
beni yiğit yiğit ölen babalar kaybetti!
bırakın sadece onlar ağlasın...

05.10.2006