Beni Çağırma Şiiri - Nihal Mirdoğan

Ben şiirlerden düştüm bin kelâmlı edâyla
Sevdanı sakın bana sarıp beni çağırma
Mecnunun yüreğinden kuşandığın sedâyla
Çölümü dilim dilim yarıp beni çağırma

Dönüp durma geçmişe,evvel zaman hissine
Oynaşan kandillerin tükenmeyen isine
Lezzetli saatlerde tiktakların sesine
Divitinle,hokkayı serip beni çağırma

Ya, mürekkep denizi köpürtür ateşini
Ya,Kaside mesnevi derken bulur düşünü
Gülzârdaki bülbül, bırakmazsa peşini
Bağbandan cümleleri derip beni çağırma

Diyâr diyâr dolaşıp Yunus'a düşer gönlüm
Efsunlu gömleğimle hûşûyu eşer gönlüm
Sözü pişirip sözü katbekat deşer gönlüm
Şâh kelâmın demini verip beni çağırma

Birden rebâbın sesi figânına düşerse
Gönül ezgileri aşk ateşinde pişerse
Pervane gibi dönüp, meşk kıvılcımlaşırsa
Alevlerin içinde durup beni çağırma

Lâkin gelemem,kalıp Aral'a bakıyorum
Belki Kerkük'e akıp ağıtlar yakıyorum
Azerbaycan'a çıkıp Turan'a akıyorum
Bahadır olup oku gerip beni çağırma

Müptelâyım,bir görsen turnalarla semâda
Belki Volga Nehrinde belki Hazar'da ada
Bekleyip de Bakü'de Dağıstan kıyısında
Dolu dizgin atını kurup beni çağırma

Yangında vatanım ,duy, ananın çığlıkları
Öte taraftan karga seslerin laklakları
Kudurmuş namluların mermi asalakları
Asılmadan, ölmeden görüp beni çağırma

Döşümde bir sıkıntı nasıl nefes alayım
Kan fışkıran toprakta tad yok, neyi salayım
Şu kuva-i ruhumla bırak böyle kalayım
Destanlardayım ,lâfla yorup beni çağırma

Hummalı bir işaret, bir ses miyim yârda
Darağacı bekleyen pervasız kahırlarda
Kızıl elma uğruna yandığım bunca hârda
Yangın içine, gülle girip beni çağırma

Mecnunsan ; bu Gülnihâl,titreyen bu gökkube
Faş eder de, kendine gelir verirse habbe
Seninleyim elimde kımız dolu bir debbe
Petir ekmeğini de bürüp beni çağırma
...Yörük çadırlarına sürüp beni çağırma

Çağırma bre !...

Tarihi arıyorken dokunma her hülyama
Acılar kuşanmışken,saramıyorsam seni
Ruhumun kumruları sana uçuşur amma
Kavgamın dilindeki sevda bırakmaz beni !