Ben Yoruldum... Şiiri - Veysel Alkan

Bunca yıl, huzuru aradım durdum,
Belki de beklentim, imkânsız düştü.
Sonunda sefalar şirrete düştü,
O sürerken sefasını,ben yoruldum ben yoruldum...

Hep mutluluk istedim,çileyi buldum.
Sabır sabır, umutlar kaldı yarına.
Gülünce kör talih,kahpe olana,
O atarken kahkaha,ben yoruldum ben yoruldum...

Sevdaların sonunda,suçlu yâr oldum,
Birazcık nasipli olmadım aşktan.
Mum misali tükenip,eridi zaman,
O akarken sonsuza,ben yoruldum ben yoruldum...

En nihayet, bu garip aşka tutuldum,
Göremedim,sezemedim dönen tertibi.
Sevdiğim boynuma atınca ipi,
O çekerken aheste,ben yoruldum ben yoruldum...

Uveys der ki; son durum böyle ha dostum,
Adamı ipe götürür,hayırsız aşklar,
Sonra dile düşer vahlar,eyvahlar.
Aşk acı çekerken,ben yoruldum ben yoruldum...

2003/İstanbul