Yalnızlığın içinden Şiiri - Serpil Koçar

Yalnızlığın İçinden

Kapkaranlık bir gecenin ortasında
Yapayalnız kaldın mı hiç?
Omuzunda ağlayacağın birini aradın mı?
Kendin sevgiye açken insanlara sevgini verdin mi?
Hiç yüreğin kan ağlarken etrafına gülücükler saçtın mı?
Yüzüne sahte maskeler takıp mutluluk rolü yaptın mı?
Yalnızlık kuyusuna düşmüş gibi
Her gece yatağında gizli gizli ağladın mı?
O yalnızlık kuyusundan çıkmak için
Tutunacağın bir el aradın mı hiç?

Ben hepsini de yaşadım bu hayatta,
Yaşattılar bana, ama yine ayaktayım.

Kalbime sordum her gece defalarca:
“Neler oluyor sana böyle?” diye.
Etme artık, isyan sus, sus artık!
Yeter, ağlama, umudunu sakın yitirme.

Kader dedim, sineye çektim hepsini de.
Tek tesellim umutlarım oldu yaşamak için.
Hayallerime sarıldım her gece sıkı sıkıya,
Mutluluğun hayalini kurdum her gece uyumadan.

Derdimi anlayan bir tek Yüce Mevlam vardı.
Dualar edip, gözyaşlarımla yalvardım:
“Sustur Allah’ım yüreğimin isyanını,
Dindir gözyaşlarımı, huzuru bulsun ruhum,
Senin yardımınla Allah’ım.”

Ve bil ki, her karanlık gecenin ardından
Bir sabah doğar, umut ışığıyla yüreğine.
Her gözyaşı, her dua, her isyan
Beni ben yaptı; ve Rabbime binlerce kere şükür olsun.