Ben ve Gece Şiiri - Sergenle Herhangibir ...

Yalan; bu kadar da büyük olmazdı demi,
Gözlerin gibi...
Hala yalanınla yaşayan düşkünlüğüm sen,
Firar, haketmediğim uzağımdaki suskunluğum sanki.
Ağlamak bana ne kadar yakınsa,
İçim dışım yalan, senin yüzünde,
Neden!!!
Bir akşam ağlarsam,
Sen görme, gecenin karanlığı içim.
Beni bana sorma,
Sorma sebebini.
Ne hallerdeyim inan bilme,
Sensin sebebim.
Beceremedim bağırmayı,
Beceremedim haykırmayı.
Senin yanlızlığında yıldızlar dans ederdi benimle.
Böyle çekilmişken bir köşeye anılarla,
Yangın bu kadar yakın değmemişti içime.
Bir gece, karanlığın içinde,
Bir gece, gülün içinde yakmak seni.
Yangınlar ilk düştüğü zaman,
Yağmurun tenimi okşaması gibi,
Çölün gönül içini harlattığı gibi.
Bir zaman sonra seni sordum içime,
Haziranda yağmur yağdırttın ya yüreğime,
Eylül ayında ilk kar bastı ya içime,
Yaaa ben ayın sonunu gördüm ya sende,
Şimdi kirpiklerim susuzluğu özledi,
Şimdi adam olarak bıraktığın yerimi özledim sende,
Ben...
Ben, gecelerin bu kadar karanlık olduğunu sende sevdim,
Karanlıktan korkardım oysa, bilirsin beni,
Bir çocuk gibi sarılırdım üstüne,
Bir masumluk vardı tenimde.
Ama nerden bilirdim ki karanlık sırdaşım,
Nerden bilirdim ki gece ben.
Şafağın gözümde bu kadar seğirdiğini,
İlk defa sende öğrendim ben,
Şimdi kirpiklerim susuzluğu özledi,
Yine de ben, ben oldum bilmesen de,
İçimi sana bu kadar dökmemiştim demi?
İşte şimdi gece ve sen içimde,
Kalem yazdı gecenin karanlık aralığında şafak gözümde.
Kaybolmuş bir ben değilim kendi tarafımda,
Gönlüm, yüreğim, kalbim hala kayıp sende,
Şimdi kirpiklerim susuzluğu özledi,
Şairler sadece yazar ve yüzünü döker ağlar,
Sadece ağlar, yüzünü döker yazar...
Sadece ağlar yüzünü döker ve susar...