Ben Ve Gece.. Şiiri - Emin Ali

Geceyi yalnızlığımın içine
çekiyorum,yine
bir esrarkeş gibi,
ruhumun en derinine....

Bazen cizre de,
ansızın vurulan
minnacık,günahsız bir çocuk,
bazen slopi de,
kanlar içinde,
yerde,
sere serpe yatan bir Anne,
bazen’de,
Gever’de,can çekişirken,
zafer işareti yapan bir ergen
oluyorum.....

Genç,yaşlı,çocuk vuruluyorum,
hiç duymaz mısın Sen,ey insanlık,!
ey uygar dunya..?
Ey din iman Pazarliyanlar,
ey vicdansızlar,
bilmez mısiniz ki,her öldürülenle
ölen insanlık,õlen vicdan..?

İçinde kaybolduğum gece,
entarisini giymiş,
narin bir beden gibi,
sere serpe önümde,şimdi.! !
Ben ise,
bi Gever oluyorum,
bi Silvan.! !

Sonra Dersım,
Zilan ve Koçgiri....
Ben ve gece,
ha bire değişiyoruz..!
İçindeyim oysa gecenin,
kap Kara perdesinin....

Gözlerimde bir gariplik yok,oysa.! !
ne de hislerimde!

Koca İstanbul uykuda,!
Sabaha gebe bir sis,
her yanı sarmış,
beni,
içine alıp götürecek sanki! !

Bir sessizlik ki sorma.! !
İrkilip uyanıyorum,
bir anda.! !
Ama burası ne Botan,
ne de Batman..?
Ruhum ve benliğim,
yara bere içinde,…

Vurulan ben miyim yoksa,gece mi,?
bilemiyorum...

Gece benım yalnızlığım olmuş,
Ruh ikizım,evim..! !

Ben ise,
içinde durmadan akan
bir seyyah,
geçmişten,son kalan....
Emin Ali
29 Ağustos 2015/İst