Ben ve Ben Şiiri - Toygar Uludüz

Gösterişsiz saatlerdeyim,
Tek düşmanımla beraber,
Kendi kendimeyim.

İlişir burnuma keyifli saatlerin kokusu,
Var öyle bir şey diyorum,
İnanmıyor kimse, inanmıyor doğrusu.
Etraf hep bir sessizlik ordusu,
Tam da bu saatler.

Ah dumanlar, benim dumanlarım,
Dumandan durulmuyor konuşuyor durmadan

Gözlerimi kırparak kirpiklerimi sayıyorum,
Öyle geçiyor işte zaman, sayıları karıştırıyorum hep
Aslında
Umutsuzluktan değil
Bu mutsuzluk
Fazla umuttan karşımda kavruluşum.
Tanrıdan böyle olmuşum,
Bilmiyorum, onun suçlayacağı kimse var mı?

Kalbimde
Parmak izlerin
Küllüğümde söndürdüğün,
Gözlerinde öldürdüğün,
Gülüşlerinle güldürdüğün, sevgili yarim,
Cellat olmayı sen mi seçtin?

İnsan hep bir kirletme eyleminde
Tamamlanmamış bir ev
Yarım bırakılmışlıktan uzak mıdır?
Umut eden insan, kiremit tuğlalarını,
Biri gelip yerine koyacak mıdır?

Penceresiz seyahatlerde merak gereksiz,
Böyle durumlarda bunalım fütursuz,
Ben ve ben durumlara ne demeliyiz?
Kaplamışken her yanı kan, umutlar dahi umutsuz.