Bıktığım Kanatlar Şiiri - Toygar Uludüz

Evet, onca kere uykumuzu yok yere böldük
Seninle ölümlerden değil, hayatlardan döndük
Kaldığım yalnızlıkta seninle konuştum hep
Her dokunuşumuzda yanıp, her gidişinde söndük

Bulunca birbirimizi sorgusuz bu karanlığa daldık
Birbirimize kendi mezarlarımızdan çiçekler çaldık
Buluşunca, korkakça çekip gitmek kolaydı
En çok da yaşayamadıklarımıza aldandık

Şimdiyse gökyüzü olmadığı kadar karanlık
Seni seviyorum, evet, affedilmez bir sakarlık
Yaşadığımız romanlara dön bir bak
İsteseydik, her şeyi en başından baştan yazardık

Son baharımı gömdüm, ilkbahara girerken
Gözlerinle gülerdin, ellerimi tutarken
Neyden bu kaçış, ne kovalıyor seni ?
Binbir çivi çakar son bakışını düşlerken

Yarım kalmaktan öte birer çeyreğiz biz
Günleri geçirir, yılları ziyan ederiz
Bir biz ki bu dilersin hiç olmamalıydı
Yarattığın boşluğu hiçbir dünyalı doldurmamalıydı.

Ben ise deniyorum, basitleşip sakinleşmeyi
Artık tavanlarla değil insanlarla konuşuyorum
Görsem sererdim yere, neyi yenmem gerektiğini
Artık ölüm için karşımdaki tanrıya yalvarıyorum

Ne dört duvar ne de yalnızlık korkutur
Korkulur gözlerimden, kırmızıyla bordodur
İnce belin, o narin ellerinle çok güçlü
Gözlerine karşı kazanmak epey zorludur

Beni görsen, yapmam dediğim her şeyi yaptım
Bilmem kaç asırlık rezilliği şuncacık bir aya kattım
Şimşeklerin çakar uyuşmuş beynime
Kahve gözlerini gördüğüm herkese anlattım

Kulaklarımı kestim, kuyruğumu yaktım
Seni bana getirecek kitapları çöpe attım
Ne yapsam da döndün geri, buldun yine
Cehennemin bir kapısına senin ismini yazdım

Yalnız değilsin daha çıkmadım damarlarından
Bazı şeyler bilinmemeli, belki duyulmamalı
Milyarların zaafıyla yüz yüze bakmamalı
Başında konuşuldu, sen insanlara bakardın

Mutluluk evvelden alındı bizden
Suçlu arıyorsan kafanı göğe kaldır
Kanlara çizilmiş o tabloda, ikimiz
Yapabilirsen kendini kendine inandır