Ben utandım, senin utanmaya yüzün yok…

Yıkılacak, duvarlar gibi olmaya meyil ettiysem, kimse tutamaz
Zamanı kalbimden çıkarmış aklım, en dibin de cehennemin;
Gel gitlerine çok saydım, bu ahmak ve cevahir, Allah tanımaz!
Dinsizlerin için de, hayvanların adına, kendimden bile utandım.
Nasıl da bakar yüze, içi küf mantarları gibi o ne zehirli bakış
Alçağın zifirin de karanlık bile bu kadar naif ve narin olurdu!
Gölgeler utansın! Geri kalmışsın, geri çoktan göğü bulutları kaplamış.
Bırak! Ben yıkanırım! Alçağın ettiğine, şemsiyeni sen boşuna açma!
Edebi, hayâsızlara denk düşen zamanın dibine vurmuş
Ayransız oturup sofraya şarap içer gibi hakırdamak, senadan!
Lafını çıkartıp övüncü için de Allah diye kast ettiğin canına oturmuş
Dinsizlerin için de sokağından, şehrinden, yaşadığımdan utandım.