Ben Söyliyim Sen Dinle Kari!

Gel Kari! Gel de bir hikâye anlatayım sana.
Sen de “hayal” ben deyim “muhal”
Dört yetmez on dört aç kulaklarını da dinle.
Görmedim, duymadım ama biliyorum Kari! Vefayı sırtlasan omzun zemheri!
Günde yirmi dört vakit salası okunurken umutlarımın, aminleme dualarımı, durma es geç beni,
Cesareti olmayan yürek belalı aşkları kaldırmaz, bu sözcükler parmaklarımı kesiyor Kari!
Ahu figan dört bir yan. Aşkın her sokağı demirli hücre, bu kadar acı olmayanın mezarına bile çok geldi
Kâtip olmalısın Kari! her kelime bir pankart yürekte. Kolay mı sanırsın be hey!
Ölmeyi bile haram kılmışlarken yazgıma söylemek kolay mı zannedersin Kari!
Mananın sağından başladık hikâyemize, solumda sakladığımı görse mecnun, akıllı zanneder kendini.
Kıyametten korkar husumet bekçileri. Hala diri zannediyorlar üç kuruş sefa için satılığa çıkardıkları yüreklerini. Hem nedir ki kıyamet; Bir melek, iki nefes, tüm derdi âlem-i dünya olanlarının son perdesi
Köpek balıkları yalan söylemez yunus balıkları gibi Kari! Bu söz korkutmasın hüsn-ü zannın sahibini. Çünkü yazıcının kalemi sürçmedi. Bir ebced hesabı yapalım sol yanımıza kim daha borçlu çıkacak görelim Kari! Birde muhabbet kuşlarının kanadını süslerler vefasızlıkları yetmezmiş gibi.
Öyle dağıldım ki. Toplasan tek hecelik kelime bile etmez Kari! Susmadım yine, söyledim, söyledim ve doğrandım dilim dilim. Sonrası Meryem sükûtu, çok sonrası çarmıhtaydı ümidimin külleri.
Ah Kari! kanıyor cürmümün delikli tövbeleri. Bu ferman yetmez arafımda cennet soluklamaya. Dön dolaş, sar sarmala aşkın yaralarını gözlerimden su içecek cehennem zebanileri…
Sus deme bana Kari sus deme! Yan de, alevlensin yüreğin de, İçimde Mevla aşkı cayır cayırken sükutu hal eyle deme! Daha ölmedi kundakta konuşması ilham olunan sabi. Yürek bu! Destursuz kırılmazken bile paramparça etmek hangi vicdan kitabına sığar! Hicap etme onların namına, bari sen söyle Kari!
Duydun mu yüreği 5 vakit aşka kurban gidenlerin ilahisini. Hem değil mi ki sükut dilme farz, konuşursam şayet kelimelerimin vacipti katli. Kederim, hüznüm yoldaşım olsun, ömrümün son durağı İstanbul’un bir sokağı bile etmedi.
Hadi gidelim Kari! İçim uçurum, içim kan revan, içim yangın yeri. Neye üfleyecek bir dost, aşk derdini ciğerlerine çekmekten korkmayacak bir meczup buluruz belki. Kimin nesiyim ben O’na gidemediysem, hem yaşadığım neyin sessizliği. Ve korkma! Yaşamak kolay değil belki ama ölmek ödünç soluğu iade etmekten başka ne ki?
Yüreğe olmayana sevgi emanet etmek nasıl bir uçurum bilir misin Kari? Dondu yüreğim, umutlarım Nil kıyısını bırakılmış Musa misali. İsyan tohumuna şükürle eyvallah çekeyim, Kimsesiz değilim! Kimse/sessiz izahı olmayan cürümlerinden kalem eridi…
Bu cürüm benim, kimse üstüne alınmasın.
İkra!
İkra Kari!
Bu hikâye Itri’nin son bestesiydi…