Kalem Suresinin İlhamıyla Şiiri - Nuray ...

Elif lam ra. İşte dökülmeye başlıyor söylen(e) meyenlerin hüznü kâğıda.
Derler ki kederli gözler aynalara bakamaz, çığlıklarının dile gelmesinden korkarlarmış bakışlarında.
İflahına geç kalmış olanlar aynalarıyla yaklaşsın yeri ve göğü birbirine karışmış dünyamıza
Bir kez ölmek için, bin kez asmak gerekirmiş hayalleri
Eyvah! Geç öğrendik telafisi olmayan mutluluklar dolandı kursağımıza
Kimin bu alın izleri silinmiş seccadeler. Oysa yeryüzüne halife olarak gönderilen bizler değil miydik?
Habil olmak için niyetlenmişken, Kabil ağzı ninnilerle beşikler yapmışız cennetlik yavrumuza
Ah biz! ne çok şeyiz. Bir tek hiç olmayı öğrenememişiz
Ahsen i takvim suretinde göğe mahrem kılınmışız, Yusuf misali umutlarımız demleniyor kuyuda
En az Züleyha kadar suçlu nefeslerimiz,
Gömleği önden yırtılan aşkların sahibi, sahip olamadıklarımızı zindana sürgün edecek kadar benciliz!
Kelimelerim lal kesildi iki diş arasında, biz bezm-i elesten haram kılınmışız pak bir sevdaya
Gözüne bakabildiğimize gizledik ömrümüzü, ölümü isteyecek kadar korkak akıllarımız.
Ki akıl; kalbe şirk koşmaktan müebbet sürgün yedi aşkın savcılığında
Yasin’e ve Taha’ya and olsun ki! arafı hak etmeyecek kadar deli heveslerimiz
Mutluluğumuz, kurmadığımız hayallerimizde gizli kalacak kadar aşina
Olmayana âşık olacak kadar kimsesiz yüreğimiz
Peki ya neden canımıza kastettiler? Bugüne gönül koymadığımız için mi aldılar dündeki acımızı yarınlarımıza.
Yazık ki gelmeyenin ömür ağacına dileğimizi bağlayacak kadar çaresiziz
Kelepçelenen mutluluklarımız için bin ah biriktirdik bir nefeslik dualarımıza
Nasuh tövbeleri ile temizlenmesi muamma olacak kadar günahkâr sevmelerimiz
Ateş!
Kasırga!
Bu serzenişin yangını benliğimiz
Tatlı tatlı içimize çekelim, güldürelim ölümü hadi, emanetin çelmesini takalım hayata
Kordon bağından dostun dikenini kana kana içmiş nesiliz
Sevdiğine yüreğini kurban vermeyecek İsmaillerin, yeri yok İbrahim makamında