Ben Senin Hayatından Gittim Oğlum

Ben senin hayatından gittim, oğlum,
Gözlerinde solgun bir gölge kaldı,
Saçlarında sabahın hüzünlü rüzgârı,
Dudaklarında eksik kalan yarım bir türkü.
Ellerim bıraktı gidişinle sarı sonbahar akşamlarını,
Kuru yapraklar gibi ayrı ayrı düştü adımlarımız.
Kelimeler yutkundu dudaklarımda,
Sustu sukût.
Yolun sonuna varmadan çekildi benliğim,
Kalmadı bizim bir hikâyemiz.
Ben senin hayatından gittim, oğlum.

Bir yıldız gibi kaydım çocuk gözlerinden,
Uzaklaştım,
Biraz küskün,
Biraz dargın,
Biraz bulutlu,
Çokça sensiz.
Oysa yağmur damlalarıyla dökülmek istemiştim saçlarına.
Gözlerini kapadığında yürümek istemiştim,
Kirpiklerine takılıp kaldım.
Hep mücadele veren ben oldum düşmemek için,
Gecenin ortasında yankılandı çığlıklarım, sessizce ağladım.
Karanlık odalarda, yalnız akşam yemeklerinde hep sana hasret kaldı yüreğim.
Yokluğunda kaç kere aradım bilemezsin o sıcak ellerini?
Ben senin hayatından gittim, oğlum.

Ama izlerimi bıraktım sana hatıra,
Tenimin en kırılgan yerinde uyuttum hasret bebeklerimi.
Bir yankı gibi duruyor yokluğundaki varlığın,
Adım adım hasret.

Zaman akar, bu günler de geçer,
Ama sancılı,
Ama ağrılı,
Ama yalnız geçer elbet.
Fırtınalar diner,
Rüzgârlar susar.
Ama bil ki oğlum, her kayboluş bir başlangıçtır,
Ve her ayrılık bir kavuşmaya gebedir.
Ben senin hayatından gittim, oğlum,
Ama seninle yaşıyor, her gün yeniden doğuyorum.
Sadece sen bilmiyorsun.
Nefes nefes,
Özlem özlem,
Nağme nağme içimdesin.

Artık sana şarkılar söyleyen bir ben olmayacak hayatında.
Günaydınların,
İyi gecelerin,
Uykuların hep sana kalacak.
Sen kokacak evin,
Sana çıkacak her yolun.
İşte kurtuldun benden.
Ben senin hayatından gittim, oğlum,
Ve sen özleyeceksin,
Çok değil, her nefeste
Özleyeceksin.
03.09.2024 11:17