Sevmenin Ötesinde Şiiri - Poyraz Can

Bir zamanlar ben vardım,
Bir zamanlar sen…
İki ayrı kıta gibiydik
Ve dünya, seni bana çarptırdı bilerek.

Göz göze geldiğimiz o ilk an,
Bir tufandı içimde.
Ben yıllarca taş üstüne taş koymuştum,
Sen bir bakışta yıktın hepsini.

Köprüler kurdum sana,
Ama sen hep uçurumda durdun.
Ben atladıkça yaklaşırsın sandım,
Meğer sen hep geri çekilmişsin.

Bir savaşın ortasında sevdim seni,
Kılıçlar çekilmişti, ama kalbim açıktı.
Ve sen…
Zafer diye geçtin üstümden.

Sana yazdığım mektupları yaktım,
Ama dumanı hâlâ odamda.
Sen okumadın,
Ama ben her satırda biraz daha yandım.

Geceyle gündüz arasında bir yerdeyim,
Ne uyanığım ne uykuda.
Bir hayalin içinde yaşıyorum artık,
Ve sen, o hayalde bile sırtını dönüyorsun.

Küllerimle kuruyorum kendimi yeniden,
Ama her doğum bir başka yıkım.
Sen gitmeyi öğrendin,
Ben kalmaya mahkûm oldum.

Zaman bir düşman gibi ilerliyor,
Ama ben her adımda yine sana dönüyorum.
Bir labirentin ortasındayım,
Ve çıkış hep senin gözlerin.

Artık adını anmıyorum,
Ama her sessizliğimde sen konuşuyorsun.
Bir şehri terk eder gibi değil,
Bir hayatı gömmek gibiydi seni bırakmak.

Ben bir harabeyim şimdi,
Senin hiç durmadığın bir ev gibi.
Çatısı çökmüş, pencereleri karanlık,
Ama duvarlarında hâlâ adın yazılı.

Adımlarımı nereye atsam sen çıkıyorsun,
Bir fotoğraf gibi yapışmışsın zamana.
Her sokakta yüzün bir başka silüet,
Her sessizlikte sesin yankı gibi.

Bir şiir bile yazamıyorum artık sensiz,
Kalem bile senden başkasını tanımıyor.
Kağıtlar seninle ağlıyor geceleri,
Harflere dokunsam, ellerim üşüyor.

Gittin ya…
Kapılar kapanmadı,
Sadece rüzgâr daha soğuk esmeye başladı.
Ve artık hiçbir mevsim,
Bahar gibi kokmuyor.

İnsan bazen birini unutmuyor,
Çünkü onunla kim olduğunu da unutuyor.
Sen gittin…
Ve ben artık kim olduğumu bilmiyorum.

Beni yıkan senin yokluğun değil,
Seni hâlâ var sanan tarafım.
Her "bitti" dediğimde yeniden başlıyorum,
Çünkü aşk dediğin…
Bitişi inkâr eder bazen.

Şimdi rüyalarımda bile yabancısın,
Ama içimde en tanıdık sensin.
Kalbim hâlâ senin izlerini taşırken,
Senin kalbinin yerini bile unuttum.

Bir gün döner misin diye değil,
Bir gün unuturum belki diye sustum.
Ama zaman geçtikçe anladım ki,
Sen geçmiyorsun..
Sadece ben içimde daha da derinlere gömülüyorum.

Kalbimde hâlâ bir oda var sana,
Işığı sönmemiş, kapısı kapanmamış.
Sen hiç gelmedin belki,
Ama ben her gece orada bekliyorum.

Bu şiir biter belki bir gün,
Ama bu sevda bitmez.
Ben seni bir son gibi değil,
Sonsuz bir eksiklik gibi sevdim.

öneri fon:gülümse fonu uzun versiyon