Ben Oldum Şiiri - Ziya Aydın

Gölgelerde yaşayan bi adamdım eskiden.
Sevmez,özlemez,görmez,düşünmezdim.
Kendimi güçlü sanar övünürdüm.
Acı çektikçe sertleştim,hissizleştim
Çok dayak yedim , çok alay edildim.
Bu yüzdendi kimsesiz gölgelerle sevişmem.
Gölgeler kadar sessiz,umursamaz ve hiçtim
Her şeyi görürdüm,bilirdim .
Ama dedimya kendimde bitmiştim.

Başka gölgelerde dolaştım sonunda
Yürüyerek kıtaları,okyanusları aştım.
Sadece gece yürüdüm hissiz gölgelerde
Hiç sıkılmadım yürümekten,nasılsa gölgeydim
Gölgeler sıkılırmı hiç,hiç yorulurmu gölgeler?
Ben yoruldum...

Durdum sonunda yine geceydi yine gölgeydi.
Ayın ışığı biryerde parladı gözlerim kamaştı.
Gözlerimi kapattım biri bana dokundu.
Korktum kim gölgeye dokunabilirdi.
Kim var dedim ses yoktu , gözümü açtım
Kör oldum nasıl olurdu,gölge nasıl kör olurdu?
Ben oldum...

Ellerimle onu buldum yüz hatları keskindi.
İnce bir beli vardı elleri küçük ve yumuşaktı.
Gözlerime dokundu gözlerim açıldı.
Ona bakınca dedimki:
-Gözlerimi hiç kullanmamışım.
Bu rüyanın biteceği aşikârdı .
Çünkü güneş doğuyordu .
Bir gölge nasıl aşık olurdu?
Ben oldum...