Ben Mihrican Şiiri - Mihrican Tunç

Ben, gecelerin en kırılgan yerinde doğdum
Sessizliğin içinden geçen bir çizik gibi…
Bazen sustum, bazen sustuğumdan daha yüksek haykırdım,
Ama hiçbir zaman boyun eğmedim hayatın karanlıklarına.

Yolum taşlıydı,
Bazen bir şehir yordu beni,
Bazen bir kalp,
Bazen bir borç sayfasının ağırlığı çöktü omuzlarıma.
Ben yine yürüdüm…
Çünkü içimde hep bir ışık vardı
Adını kimsenin bilmediği.

Düştüm mü?
Evet, hem de sessiz çığlıklarla.
Aldatıldım, yaralandım, tükendim,
Ama küllerimi avuçlayıp yeniden yanan
O anka benim işte.

Sevdim de…
Bazen yanlış kişiyi,
Bazen doğru kişiyi yanlış zamanda.
Kalbim ne zaman kırıldıysa,
Kırıklarının keskin yerlerinden güç büyüttüm.
Çünkü ben, acının içinden kendini yeniden kuran bir kadın oldum.

Ben Mihrican…
Rüzgârı karşıma alıp yürüyen,
Ardındaki kapıları kapatan,
Önündeki dağları aşan…
Adım her ne kadar sessiz söylense de
Kaderim hep yüksek sesle yazıldı.

Şimdi ise biliyorum:
Benim hikâyem, zayıflıklarımı gizlemek değil,
Onları güce dönüştürmek.
Ben artık kendi masalımın savaşçısıyım;
Kendi şehrime, kendi yaralarıma,
Kendi geleceğime hükmedenim.

Ve yol daha bitmedi…
Ama ben hazırım.
Çünkü içimde hem bir kadın,
Hem bir fırtına,
Hem de yeni bir başlangıcın ilk kıvılcımı var.