Ben köyümü özledim şimdi Şiiri - İlyas K ...

Ben köyümü özledim
Ah, boşuna değilmiş endişeli bekleyişim meğer.
Kederli yüzüm ele vermişti bilgisizliğim yüzünden
alt üst olmuş duygularımı,
gark olduğum işkenceyi.
Bağrını açtı o, güzelim doğa,
yasladı başımı tatlı buğusuna sarsılmayan, merhamet dolu.
Tecrübe için güç kattı yüreğime.
Sarılmak istedim,
aradım, aradım ellerimle.

Kaçtı dalgalanışı gibi çiçek tozlarının,
boş yere sarılmaya çalışan ellerimin arasından.
Mavi kala çiçeklerinin serpilip geliştiği
bir genişliğe dönüştü altın tozları
yanıp sönen taşlarla döşenmiş koruda.
Değiş tokuş için yıldızlar
esrarengiz çemberlerini genişleterek,
sanki çocukluğumun ayından esiyormuşçasına
sakin, serin, baştan çıkartıcı
ve yumuşak, yağdı doruklara.

Ben köyümü özledim
tüm kalbimde dalgalanıyorsunuz hep,
kutlu uğultusunda sonbaharın,
mevsimlerin ötesinde,
güneşle yüklü vadiden kızıl doruklara dek
saydam göğün arıttığı topraklarınız
gülümseyen ağaçlarla örülü.

çocukken büklümlerinin tatlı ateşiyle
beni saran duvarlarını okşayıp durduğum,
çıplak rüzgarların nefesiyle içime akan
yoğun tutkunun kaynağı,
evler

Ben köyümü özledim
engin yamaçları kara
ve billur bir rüya mekanının uyanıklığında
gözlerimin önünde beliriveren.
Geceleri görüyorum sizi,
göğsüm dolup taştığında alevleriyle korkunç bir özlemin,
ve berrak esintilerle küçük elma ağaçlarının
taptaze kokusu bana ulaştığında,
ılık ılık sessizce sardı erişilmez yaşam,
büyüledi narin titreyişiyle otların.

Evet, yine o engin tepelerde,
uyanışın acı hatırasıyla duyuyorum,
kalbimin en derin gölgesinden geliyorsunuz,
uzaklığın mutlu ormanından.
Apaçık, uçsuz bucaksız, günbatımı.

Çok ağır seyrettiği bir gece bu,
günün aydınlığından kat kat arınmış
ve bu yüzden öylesine kesin,
pürüzsüz biçimde içten aydınlanıyor ki,
dünyanın mutlak bir sessizliğe bürünen şarkısının
altın renkli parıltısıyla örtülüyor,
her şey.

Ben köyümü özledim
Şarkının günbatımından yansıyan sessizliğinin
kendine has belirleyiş ufku var.
Sanki ilan ediyor kalıcı olanı,
âlemlerin hassas nabız atışlarını topluyor kendinde,
dönüşüyor, bütünleştiriyor varlığıyla,
sirayet ediyor anlatılmaz âlemin bakışları olan
ve soluyan esrarlı ışıkla.

Bazen sessizlik köpükleniyor,
bahçelerden dalga dalga kokuları çözüp yükseltiyor göğe,
yıldızların ışığının billur ezgilerinin örgüsüne yayılıyor.
Derinden içiyor gökleri.
Bazen de gökyüzüyle eğiliyor,
saf mavi denizin ışıltılarıyla yıkıyor mekânı.

Bilemiyorum,
yalnızca dalgalarınızla mı eriştiniz geçmişten bana,
fakat hayır duygunun yoğun tadı benzersizdi,
o yemyeşil denizden taşan yaratılışlar
özlü sevgimizin geçitleri olarak kaldı ardımızda,
Gene bu açıklıkta yaşadım huzur sarhoşluğunu,
kalıcı, güçlü çiçeklenmeyi.

Ben köyümü özledim
Çok saf bir yeşil tutuşturmuş,
koca ağaçlar soluyup tütüyor bulutlar gibi,
tatlılıkla ıslatıyorlar havayı,
kızılımsı çehreler nasıl da yitmiş uzamın ateşinde
fidanlar da var
içlerinde sütlü, beşik gibi sallanan yaprakların
gümüş çağıltısı vahşi, diriltici, nehirler gibi
coşkun devinimleri var.

Öylesine yakınımdaydı ağacın kökleri,
en soylu fidanlar,
uzak çağlarda doğmuş ulu ağaçlar
ceviz ve çam, kayaları gölgeleyen kopkoyu meşe
soluğu gözyaşı olan.
Tutsak oldum
ta uzaktan dilsiz uçuşup gelen
sevgilerin yumuşacık,
atmosfer kadar saydam akımına.

Ruhun derinliklerine eğilen, hoş kokular,
düşünceler yayan soluğuna.
Her ağaç öyle huzurlu bir varoluş sergiliyor ki,
bu dünyadan olanı tek bir nabız atışında,
tek bir nefeste
olağanüstünün göze görünmeyen yaratıcı dönüşümüne
dahil ediyor
ve yakalıyor ruhu.

Ben köyümü özledim
Dünya dolusu inayeti kanat çırparken üzerimde,
acı buruyor kollarımı, bacaklarımı.
İşte alnım uyuşuyor.
N’olur cesaret ver Allah’ım
bu hasreti kaldıracak gücü ver bana
koruyup kolladılar beni,
sevdiler o yiğit ağaçlar.
İki büklüm olup boyunlarını büktüler
oy!

redfer