Ben İlkelim Şiiri - Mehmet Necip Özmen

Dosta mektup yazmak
Parmakların esnek düğmelere gitmesi kadar mı kolay
Duyguların şıkırtılı boşalımı
Ve önümdeki parlak ekranda yapabildiklerim
Bana göre şimdi yazdığım her şey
Bir olay…

Hemen sil
Hemen yaz
Resim ekle
Kes
Sil
Yapıştır

Ben ilkelim
İlkel kalmak isterim
Kalem kalem dökmek isterim duygularımı
Gizlidir yazılarımda duygularım
Harflerim kaygın
Kimine sevda
Kimine kavga
Belki satırlarım çizgiye uymaz çizgisiz kağıtta
Düşman anlar
Sevgili anlar
Bilir
Hangi çizgidedir
Tasam
Sevincim
Ve hangi çizginin eğrisidir kağıtta ağladığım
Sonucuda belli
Bir damlacık göz yaşım
Ya gizli kol ağzımda
Ya kağıdın buruşuk bir yanında

Sonra ben
Neden
Hep eskilerde diye anlatırım
Eskiyen benim
Bildiklerim değil
Ya da e-medeniyet

Şiirler şımardılar
Öyküler cansız
Masallar yok artık ninelerin ağzında
Dedeler dizlerinde oturtmadan torunları
Huzur evini boylarlar

Utanırım insan olmaktan
Dizeler anlamsız
Aşk bile kokusuz
Hormon pompalanmış çocuklar

Gömecekseniz şu sıralar
Gömün beni eskilerime
Orada analarımız
Orada babalarımız
Öykülerimiz masallarımız

Vallahi tutuculuk değil
Elde avuçta kalanlarımız
Hanilerimiz
Halimiz ahvalımız
Her günün yitiminde silip
Sabaha unuttuklarımız
Dünü unutup yarına kulak asmadıklarımız
Ya yarın da kayıpsa
Dünyaya hangi gözle baktığımız
Ya da bakmadıklarımız
Duvar yazıları bile saygıdeğer
Ya bizim yazdıklarımız

26 mart 2008 Denizli