Ben hiç böyle sevmedimki Şiiri - Hatice Ak

hani sevmek diyoruz ya
uzun-uzun yollar kat etmek
hani kuşun gagasında taşıdığı su
suya hasret, ormanların masum uykusu
hani yürekten sevince aklın tutuluşu
ben hiç böyle sevmedim ki

püren dallarında arı, yerde karınca
çakıl taşlarını okşayan ırmak
güneşe sarılan bulut
denizlerde iyot, ağlarda yosun
ben hiç böyle sevmedim ki

yağmur sonralarının, toprak kokusu
kıvrım, kıvrım gökyüzüne yükselen buğu
bir uçtan bir uca, ufuklara kurulan
hani umutlar yolladığımız, yedi renkli köprü
ben hiç böyle sevmedim ki

bana mesafelerden söz etme ne olur
uzak; hissedilmeyen, duyulmayan sestir
alınan nefes, iki bedende tek yürek gibi
tamamlamalı bir yarımızı, diğer yarımız
birlikteyken can içinde can bulduğumuz
ayrı düşünce sararıp solduğumuz
ben hiç böyle sevmedim ki

sen bana dostluktan da söz etme
dostluk engel tanınmayan yoldur
gül bahçesi olmasa da dikenleri yoktur
yarım bırakılmadan, ellerimiz ayrılmadan
ben hiç böyle sevmedim ki

birlikte uzansaydık, gökkuşağının altına
birlikte öpseydik bulutları gözlerinden
ıslanacaksak, yağmurlarla değil
sevgimizle ıslansaydık doyasıya
ve öylece kalsaydık sonsuza dek
İşte böyle sevseydik birbirimizi
seveceksek

ben deli doluyum bilir misin
ne kadar çok sevsem de
aklım estikçe, bütün denklerimi toplar
yola koyulurum

sakın izin verme, bakma asi tavırlarıma
ve kimsenin sesini kullanmadan
kendi sesinle ’gitme’ de, işte o zaman
sana tekrar-tekrar âşık olurum da
ben hiç böyle sevmedim ki

01.12.2011