Ben Doğduğum Gün Ölmüştüm

Ben doğduğum gün ölmüştüm.
Daha ilk gözyaşlarım düşmemişken yanaklarıma,
Ya da çıkmamışken kelimelerim parça parça ağzımdan,
Kendimi karanlığın tam da ortasına buldum.
İçimden bir an olsun kurtulmaya çalışmak da geçmedi,
Çalışsam kaçabilir miydim sanki?
Umudumu bu denli yitirmişken,
Elimden kaçırmışken sevginin en güzelini,
Her şey tamamen benim leyhime değişir miydi ki?
Sanmıyorum.
Zaten fazlasıyla alıştım.
Artık acıtmıyor hiçbir şey canımı.
Yalnızlığım acıyan yaralarıma bir ilaç gibi.
Memnun muyum değil miyim? Kimin umrunda ki.
Bir gün bedenim karışınca toprağa,
Üzerine dikilecek bir taş parçası,
Belki bir gül fidanından öteye geçecek mi değerim.
Arkamdan onlarca sahte gözyaşı dökmeye,
Ya da mezar taşımda yazan tarihi ezberleyip,
Sadece o gün yanıma gelmenize değecek miyim?
Hiçbirinizin umrunda olmayacağım.
Oysa, oysa biraz düşünseydiniz,
Birazcık değer verseydiniz bana, bilirdiniz zaten.
Ben doğduğum gün ölmüştüm, haberiniz yok.
Ben doğduğum gün ölmüştüm, haberiniz yok.