Bırak Beni Gideyim Artık Uzaklara

Sensizlikle dost olduğum bir gün daha.
Güneş doğmak bilmiyor gecelerime.
Her gün bir öncekinden daha karanlık.
Ve vücudumu çepeçevre sarıyor yalnızlık.
Ağlıyorum, korkuyorum, üşüyorum.
Kabuslarla fırlıyorum yatağımdan,
Gözlerimde hafif bir ıslaklık senden kalan,
Kaybolmuyor aksine gelmeni bekliyor adeta.
Fakat boş bir umut, uzun bir bekleyiş onun ki.
Gelmeyeceksin çünkü. Biliyorum.
Bir çocuk dahi anlar bunu.
Ve ben seni bir çocuk kadar saf sevmişken,
Yalnızlığa ittin beni.
Yuvarlandım günlerce.
Kolum, bacağım yara bere içinde,
Haykırdım sana olan sevgimi.
Ben gün geçtikçe karışırken karanlığa,
Hasret kaldım, muhtaç oldum aydınlığına.
Acımasız bir tedirginlik sardı vücudumu.
Ve hatta bir daha yüzünü göremeyeceğimi bilmek,
Yavaş yavaş öldürmeye başladı beni.
Yüzüne bakmaya kıyamadığım kadın,
Hiçbir zaman sevmeyecekti beni,
Anlıyordum.
İçimde, derinlerde bir yerde, bir ses yankılanıyordu her gece.
Git diyordu, ne kadar gidebiliyorsan git.
Bakma ardına.
Yağmasın artık yağmurlar,
Ve dökülmesin masum yapraklar.
Sevgilim, zaman geldi işte.
Gitmem gerekiyor, farkındasın.
Şimdi sana da söylüyorum son kez.
Bırak beni gideyim artık uzaklara.