Ben"den "o"na Giden Bir Sükûnet Yolu

Gözüm gökte arardı nuru,
Kıbleye eğildi başım hep.
Yürümekti niyetim O’na,
Ama her taş nefsimin aynasıymış meğer…

Geceler örtü oldu nefsimin üstüne,
Sabahlar araladı perdeleri hafifçe.
Dua ettim, lakin bazen
Kendi kalbime bile yabancıydı sesim...

Hayal dedim, dünya dedim, aşk dedim
Hepsi gölgeymiş Zât-ı Hakikî’nin önünde.
Nice arzu, içimde küle döndü,
Nice yüz, aslını bulamadan silindi...

İçimde kıyamet koptu sessizce,
Dışımda tevekkülün derin bir sabrı.
Dil sustu gönül “Hu” dedi,
Ve söz, sırrın eşiğinde eğildi mahzun.

Yürüdüm gölgemle yan yana,
Sanki ayrıydım O’ndan o zannımda...
Meğer en uzak benmişim kendime,
Oysa O, şahdamarımdan da yakınmış aslında.

Artık biliyorum:
Yol ne baştır, ne de bir varış noktası.
Yol benliğin silinerek
Hiçliğe açıldığı kapıdır aslında.

Gül, dikeniniyle bütünleşen bir sabırdır;
Diken, aşkın dokuduğu bir terbiye.
Ve perde kapanmaz hakikatte
Ancak gözün perdesi düşer bazen
Ve hakikat belirir:
Sessiz, duru, ve yalın…
S.GÖL