Ben Çocukken.... Şiiri - Cafer Yılmaz

Ben çocukken bu şehirde
yine fabrika bacaları tüterdi
dört köşesinden.
Ama yine de zemheride
nefes alırdık hepimiz.
Oksijene muhtaç kalmadı
bu gün kadar hiç birimiz...

Bir zamanlar,
en masum anılarımın akıp gittiği bu mahallede
herkes tanırdı birbirini.
Toplanıp her akşam
masallar dinlerdik koca ninelerden.
Gelinlik günlerini dinlerdik hep.
Kıtlık günlerini dinlerdik..
yoklukta geçen açlığı anlardık,
anlardık anlamasına da
bollukta yokluğa basmadı kafamız...

Ben çocukken,
güneş battığında herkes çekilirdi yuvasına.
Derin bir sessizlik örtülürdü
bu şehrin semalarına.
Uykumun en güzel anlarında,
pembe pembe uçtuğumuz günlerde bile
korna sesiyle uyandırılmadık
sabahın üçünde....

Hostes pilot oynadığımız günlerde
- ya da doktor hemşire-
birileri isyan ederdi sokak duvarlarında
kırmızı duvar yazılarını okuya okuya giderdik
her sabah okula.
çeteler kurmuştuk.
onlara olan özentimizden.
Düzeltirdik biz de
çocuk aklımızca bir şeyleri.

Ben çocukken misket oynanırdı
çivi saplanırdı çamurlu varoş arsalara.
Akşam olduğunda eve dönerdik
sokak lambasını bile bilemedik.

Bıyıklarımın yeni terlediği günlerde bile,
delikanlı idik hepimiz.
Sevdalarımızı duvarlara manşet etmedik
Elimizde tesbih
ağzımızda sigara
bakmadık yan gözle önümüzde gidenin namusuna.
Sevdalarımız kutsaldı
ve kalbimizdi yerleri.

Ben şimdi büyüdüm.
Sakallarım çıktı, boyum uzadı.
Bıyıklandım yüzüm değişti
tıpkı bu şehir gibi.

Gün şafak olmuş
mevsim zemheri...
anma vaktidir
eski günleri.

Cafer YILMAZ