Ben Bu Gönlün Öldüğünü Bilirim

Serin bir sessizlik hüküm şimdi her yana
Sinmiş üzerimize kokusu insanlığın
Çökmüş bir ziifiri karanlık
Ne yana dönsem birşeyler fışkırıyor
Birşeyler dokunuyor
Birşeyler yok oluyor
Ve ortasında karmakarışığım hayatın

Oysa toprağa düşmemiş kar tanesi saflığında gönlüm
Dokunsan eriyecek kadar duyarlı
Hissetsen kaybolacak kadar narin
Seslensen duymayacak kadar sevdalı
Lakin...
Hayatı kafa tutacak kadar asi
Ve şimdi baş kaldırmış
Ne söz dinler
Ne göz görür
Dellenmiş işte
Dellendirilmiş

Ben bu gönlün dünyaya meydan okuduğunu bilirim
Kafa tuttugunu
Baş kopardığını
Ben bu gönlün güneşi yaktığını bilirim
Ben bu gönlün zemheride yandığını
Varsa çıksın
Bir yabancı el dokunsun hele derinlerine
Nasıl nasiplenir zehrinden
Ben bu gönlün bıçak yediğinide bilirim
Koprıldığınıda
Ayrı düştüğünüde
Asla usanmaz ama savaşmaktan

Ben bu gönlün dermansız kaldığınıda bilirim
Mücadele edemeden boyun büktüğünü
Ağladığını
Olurya hani ansızın çeker vurur allahsız çaresizlik
Utanmadan
Kalleşçe
Bir şekilde yapışır yakana insan olmak
Bağlar işte sözler her yanını
Ne elin kalkar
Ne sesin çıkar
Kaybolur gidersin
Sadece nefeslenmek kalır sana
Ne türkü söyleyebilirsin
Ne şiir dinleyebilir
Ne sevda okuyabilir

Ben bu gönlün sarhoşlugunuda bilirim
Üzüldüğünüğde
Kırıldığınıda
Yenildiğine şahit olmadım ama
Ben bu gönlün öldüğünüde bilirim