Ben Aşkı Ağlarken Gördüm Şiiri - Arif Ba ...

Eninden boyundan ölçtüm ben aşkı
Tam yüreğin hizasına geliyor.
Tarttım en yoğun zamanında aşkı
En ağırı bir bakışla eriyor.

Ben sokak ortasında gördüm aşkı
Hiçte anlattıkları gibi değildi
O da bizim gibiydi her haliyle
Kahverengi saçları vardı
Beline kadar uzanmış.
Gözleriyse tedirgindi
Bakışlardan utanmış.
Hızlı ve ürkek adımlarla
Arkasına bakmadan yürüyordu aşk.
Ve yalanlarcasına hakkında anlatılanları.

Sonra tanıştım ben aşkla
Yaşı henüz on altıymış.
Hayallerim yıkıldı birden
Hani her dönemde aşk vardı?
İmrendiğim o hikayeler
Ya Leyla ya Mecnun?
Meğer anlatılar hep yalanmış.

Ben konuştum aşkla
Her hafta sinemaya gidermiş,
Zaman buldukça da müzik dinlermiş.
Oda sıkılırmış yalnız kalınca
En çokta yağmurda yürümeyi severmiş.
Ama rahat bırakmazmış insanlar
Kimi sever, kimi kızar, kimi de küfredermiş.

Ben buluştum aşkla
İncecikten bir yağmur yağıyordu
İstanbul sokaklarına
Şimdi tam onun mevsimiymiş.
Aşk gezermiş her yağmurda.
Eşlik ettim ben aşka
Gezdik İstanbul’u yağmurda
Bir uçtan diğer uca.
Boğazda balıkçıları seyrettik
Nargile fokurdattık tophane kıyılarında
İstiklalde yürüdük el ele umarsızca
Simit attık vapurdan martılara.
Her şey çok güzeldi ama tedirgindi aşk.
Bilemezdim ki martıların ayrılığın habercisi olduğunu.

Ben aşkı ağlarken gördüm.
Mavi gözlerinden bardaktan boşalırcasına
Dökülüyordu gözyaşları.
Öpmeye kıyamadığım yanağı sırılsıklamdı şimdi.
Ve bakmaya doyamadığım mavi gözleri
Kan çanağı gibiydi
Oysa beni duygusuz sanıyordu aşk.
Ne bilirdi, tenimin kavrulan sıcaklığında
Göz yaşlarımın buharlaştığını.
Bilemezdi ki canımı ne çok yaktığını
İçime yağdırdığım o damlaların.

Ve yollarımızı ayırdık biz aşkla.
Ona son kez sarılıyordum
Bostancı – Kadıköy dolmuş sırasında
Ve hep öylece kalmak istiyordum.
Sıkı sıkıya sarılıp hiç bırakmamak
Ve ağlamak istiyordum
Erkekliğe toz kondurarak.

Ve vedalaştım ben aşkla.
Erkekliğe toz kondurmadan.
Bir lahza olsun fark ettirmeden acılarımı
Vedalaştım ben aşkla.
Oda her fani gibiymiş.
Gönül sahnesinde rol alıp bir zaman
Sonrada çeker gidermiş
Virane bıraktığı o yüreğe bakmadan.

Bu benim aşkımdı.
Bu benim yaşamımdı.
Ama bir an bile pişman olmadım.
Yalnız kaldım karanlık ve soğuk gecelerde
Ateşiyle ısındım.
Sinirlendiğim kızdığım anda
Gözlerinde duruldum.
Hastalandım, yaralandım
Hayalinde derman buldum.
Ve sonunda anladım ki
Şahsa münhasırmış aşk.
Bir görünür, bir kaybolur
Bir gerçek, bir yalanmış.
Ama her yüreğin tatması gerek bu duyguyu
Çünkü; Aşk yaşamadan anlaşılamazmış.

14.02.2005
Z.kamil/İstanbul