Belki Yarın Şiiri - Hilal Erboyacı

gözlerin… ah! o gözlerin… yangın yeriydi bir zamanlar bakarım görmek için taa içine… sönmüş bir ateşin zavallı efkarını oyalar gözyaşlarını içine akıtma bu kadar bu kadar akıtma içine gözyaşlarını kor olur içinde alevlenen yaralar bir duman genzimi yakar… ne zaman insan /insan/ olmaya yeltendi o zaman ötelendi ne zaman dört nala sürüp umutlarını kalktı şaha ne garip o zaman tepelendi her sabah ’bugün’ diyerek uyanır gözbebeklerim bugün aydınlık yüzler görecek herkese gülümseyeceğim bugün insan /insan/olduğu için acı çekmeyecek tılsımlı bir huzur arayışında esrik aldanışlar da olsa bir tebessüme aç gülen bir göze muhtaç sıcacık ’günaydın’larda yıkanacak bedenim’ donar dudaklarımda tebessümüm tebessümüm donar dudaklarımda belki yarın… belli ki yarınlar hiç bitmeyecek…