Bir hevesle geldin, kalmadın yanı başımda,
Gölgen bile ağırdı, yordu bu yaşımda.
Yüreğin mi dar, yoksa yollar mı kısa?
Belki de ben hep bir misafirdim, gözünde geçici sanılan.
Ne çok verdim kalbimi, bildim mi yanılmayı,
Bir ömrü tek nefeste, sana adanmayı,
Bekledim her gece, sabırla sabahı,
Sen ki hep kaçardın, hiç durup anlamayı.
Bir oyun muydu bu, yoksa bir ince plan?
Gönlümdeki umutla, oynayan o yalan.
Sen kendi korkundan kaçarken saklan,
Artık aramam seni, geçti o zaman.
Geçer mi her fırtına, her an, her bahane?
Unutulur mu sahiden, kalpteki eski hane?
Bir gün gelir dönüp, kendi yalanına yan,
Kimmiş geçici olan, anlarsın o zaman.
Kayıt Tarihi : 13.9.2024 00:09:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiir, değer vermeyen birine değer vermenin ne kadar anlamsız olduğunu fark ettiğim anın ifadesi. Ne kadar uğraşırsam uğraşayım, karşımdaki istemediği sürece, çabalarımın boş bir duvara konuşmaktan farkı olmadığını anladım. Her adımımın geri dönüşsüz kaldığı, her sözümün yankısız olduğu bir yerde, kendimi bu gerçekle yüzleşirken buldum. Bazen en büyük hata, birinin değişmesini beklemekmiş; çünkü bazen kimse değişmez. İşte, bu şiir o duygunun bir yansıması.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!