Aşkın İflası Şiiri - Berkay Kotan

Ey kalbimin tahtını hüsranla süsleyen el,
Hangi vadin kaldı ki sahte gözlerden özel?
Bir mevsimdi geçerken hayâl sanıp uyandım,
Şimdi bir düş enkazı, seninle soldu anladım.

Gamzelerle bürüyüp, ömrü virane kıldın,
Aşkı kınla suladın, ne ektinse onu buldun.
Nicedir gönül sarmaz, bu yarayı ta ezelden,
Kin olur yoldaş artık, firar eder her güzden.

Unutulmaz belki söz, unutsam dahi hâli,
Bir yangın ki sönmüyor, kor olur her visali.
Senle varlık bir hiçti, senle yokluk bir düş,
Şimdi kalbim arıyor, nefretinle bir düşmüş.

Aşk bir aldanış oldu, kin sükûnetin sesi,
Ben gönlümü boş kıldım, ne kalır ki hevesi?
Ey vuslatın firkati, yokluğunla kavruldum,
Şimdi ne yâr, ne hatır, kendi zindanım oldum.