Bela Kerbela Şiiri - Abubekir Çavuş

Zülfünün teliyle atınca düğüm
Gönül kazanımda kaynadı güğüm
Ulemâ çözmedi, dedi kördüğüm
Ana yola çıkmaz taliye döndüm

Leyla, karanlıkta yakınca şem'i
Toplayınca Mecnûn meclisi cemi
Hasan'ın elinden içince demi
Ateşi isteyen deliye döndüm

Sırtıma yüklendi benden ağır yük
Sevdalandım, derdim dağlardan büyük
Sinemde buzulla sönmeyen göyük
Yangınlarda pişen velîye döndüm

Dar ağacı, çölde kıpkızıl elâ
Yezit, başımıza getirdi belâ
Kalbimde yanan kor acı Kerbelâ
Aslan idim ahu dilliye döndüm

Yamâni der çorak toprağı eşme
Suyu bulamazsın, yaramı deşme
Gözlerim, Hüseyn'e kan akan çeşme
Suyu verin, diyen Âli'ye döndüm

Kelimeler:
Göyük:. Yanmış, yanık 2. Hastalığın yaptığı ateş
Elâ: Çölde yetişen bir ağaç