Bekleme-k Şiiri - Mustafa Çakır

Vakitler düğümsüz oltalarda avlanırken kendine geldiği gibi, giden düşüncesiz zaman avcılarının tuzağına düşmemeyi öğrenmişti.
Bilinenler tarihin akışına bırakılmış, ya şans adı verilmiş yada kader.
Unutmanın adını ihanet koymuşlar...

Ne bilsin kendi adını bilmeyenler unutmanın ihanet olmayacak kadar asil bir yaşam tarzı olduğunu adından

Kaldırım taşlarının renginde gizlenmiş hayatın sırlarını
nerden bilsinler
Onlar ki kafalarını önlerine hiç eğmemişlerdi ki
nerden hissetsinler burunlarının önündeki duygu selini.
Bir tek göz için kilometrelerce yol gitmenin sevincini.
Anlamsızlaşınca hayatın içindeki anlamlılar yerini
rutin bir döngüye bırakır kendi adına yaşamayanlar,
benliğine sarılmış parazitleri temizlemeden çıkanlar
nasıl silsinler ellerine dökülmüş anıları.

Bilinsin dediğimiz ne kadar ustalaşmış kara korsanı
varsa hayatlarını ölümlerden alan, özlerini başkasına kiraya veren
her adımda bir daha devrilmeye mahkum olmayı
canı yürekten kabul edenler !
Korkak kelimelerdense korkak bedenlere sığınmayı marifet sanan kendi içlerinde kendilerinden
habersiz, bedenlerindeki asalağa izin vermiş kan emmeye devam eden kapalı gözlerinin ardındaki
SİZ
asla bilinmesini istemediğiniz o korkuları size veren
BİZ
alınmayın açıklayın bir korkaklık daha yapın kopmasına
izin verin.
Koparılmaya ramak kala çığlık çığlığa koşar
bedenlerinizi o
dipsiz korku çukuruna gömersiniz...
Gözleriniz açıkta olsa bakarkörsünüz
kapasanız, içinizdeki size göz kırpar, ki siz o zamanda
ödünüzden bilirsiniz...
Siz hep masumsunuz o var ya o hep onun suçu
Sizi hiç anlamadı bilmedi teslimiyetinizin ölçüsünü.
Evet evet siz masumsunuz asla olmadığınız kadar
oysa gözleriniz vardı, korkaklıklarını itiraf etmişlerdi bile, bakmaya davetliyken bile peşinen kabul etmişlerdi görecekleri korkunun rengini...