Bekle Şiiri - Necip Zeybek

Ey aşk,
Öyle acele acele,
Nereye böyle?
Az bekle!

Söz dinlemez,
Yaralı ve asi şu sıralar bu kalp.
İliştir listene,
Lakin tanıdık deyip çekme öne,
Sona ekle.

Anla işte,
Kötü yanmış canı,
Küllenmiş bütün heyecanı,
Yok olmaz var olan elbet yeryüzünde,
Ama uğrar değişime.
Hele bekle...

Şimdi İlerliyor hırçın dalgalar,
Çarpa çarpa kayalara kalmaz sağlam yanı,
Ve ağır ağır diner onun da isyanı.
Zaman o zaman değil,
Karşılamaz seni çiçekle,
Sen hele bekle!

İstemez savcı ya da hakim,
Yargılamasın hiç kimse!
Ey aşk,
Bağırıp çağırmak şimdi nafile,
Ne işin olur ki senin bir bebekle,
Acele etme büyüsün,
Hele bekle!

Aman sus aşk,
Duyabilsin sesini ihanetin,
Kulakçıkları bile kalbimin.
Bulur bir gün sukûn,
Normalleşir bu nefes ve nabız da haliyle.
Nefis çeker seni,
Ve koşar ilk sana yine,
Ne işin olur senin yaralı bir erkekle,
Hele bekle!

Hayal kırıklığı
Fay oynaması gibi,
Sarsıyor adamı derinden.
Sekizin üstünde bu son deprem.
Paylaman baba gibi yaramıyor işe,
Ana gibi paylaş ki son darbeyi önle.
Ve bırak zamana!
Zamandır en iyi ilaç yaralı gönle;
Hele bekle!