Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Rabbim taksiratlarını mağfiret edip, kendisine rahmetiyle muamele etsin amin.
Şiir mi? Şiir, çok güzel bir hiciv şiiri olmuş. Şiir dedin mi, işte aynen böyle olacak ve hem yazan hem de okuyan müstefid olacak.
Kalemine gönlüne sağlık üstadım. Çok güzel özetlemişsiniz. Ders vermişsiniz. Anlamasını bilene...
Tebrik ederim.
Allah rahmet eylesin üstad...Duygularımızın tercümanı oldun.
SAYIN FİGEN ÜNAL.
Bu eleştirdiğiniz zat hakkın rahmetine kavuşmuş bir muhterem.
Şiirin mecazen ne anlatmak istediğini dikkatlice okumadan anlamadan içindeki ince mesajları okuyamadan,yorum yapmak adına bir şeyler yazmışsınız.Siz NE ANLATMAK İSTEDİĞİNİZİN BİLE FARKINA VARAMAMIŞ,çala kalem anlamsız manasız yorum yapmaya çalışmışsınız.NE GÜNLERE KALDIK YARAP. ABDURRAHİM HOCAM ÜSTADIM RUHUN ŞAD MAKAMIN CENNET OLSUN.
Bu şiirde özne bebek gibi görünse de onların şahsında bütün yağmacalar taşlanıyor.Banka soyup şehadetsiz ölenleri taşlamak bebeklerin masumiyetine halel getirmez.Şaire Allah'tan rahmet diliyorum.
BEBEKLER YAĞMALAMAYA DOĞMAZLAR ARKADAŞIM.BEBEKLER SAFTIR,MASUMDUR.ONLAR DOĞARA ONLAR ACIMASIZ İNSANLAR GÜNAHA SOKAR AMA İÇLERİNDE İMAN VARSA Kİ BU DA ALLAH'TANDIR İYİLİK TOHUMU İLE DOĞMUŞSA BİR BEBEK KİM NE YAPARSA YAPSIN SADECE KENDİNE YAPAR O BEBEK ENİNDE SONUNDA DOĞRUSUNU BULUP ÖLÜMÜNE GERİYE DÖNMEZ O GÜNAH ÇUKURUNA.ALLAH HERKESE DOĞRUYU BULDURMASI DİLEKLERİMLE.BU ARADA ÇOCUKLAR MELEKTİR, TIPKI ANNELER GİBİ .SİZLER MELEKLERİNİZE SAHİP ÇIKIN Kİ SEVİN ŞEVKATLE İLGİYLE EN ZOR ANLARINDA YANLARINDA OLUN Kİ ONLAR HATAYA DÜŞMESİN GÖZLERİNDEN YAŞ AKMASIN DERİM.HERŞEY SEVGİYLE GÜZEL AMA MAALESEF ORTALIKTA DAYAK ATMAYA KİN GÜTMEYE, ÇAMUR ATMAYA MERAKLI,BİR KERE YAPAN BİR DAHA YAPAR GİBİ CAHİL ZİHNİYETİ İLE ORTALIĞI BOKLAYAN,BİRLİĞE BARIŞA KARDEŞLİĞE İNSANLIĞA EL VERECEĞİNE MUHALEFET OLAN İNSANIM DİYEN KENDİ ETEKLERİNNİN ALTINA BAKMAKSIZIN İNSAN HAKLARINA SAYGISIZLIK EDEN İNSANCIKLARLA DOLU! ALLAH İSLAH ETSİN ONLARI! KÖTÜ ELEŞTRİLER DE BİR EMEKTİR KARDEŞİM,EMEĞİNİZE SAĞLIK.ALLAH'A EMANET OLUNUZ!
Gercekten harika bir düzene isyan siiri olmus yüreginize saglik.
yüreğinize sağlık çok güzel yazmışsınız.evet bu yolsuzlukları adaletsizliği namussuzluğu yapanlarda da bir zamanlar çocuktu büyüdüler ve dürüstlükten ayrıldılar her kötüden yana ne varsa yapar oldular ALLAH ıslah etsin bu gibi insanları.......
Hocama yakışan da budur,hocamın yaptığına,yazdığına ne denir ki.Kim ne diyebilir ki.
onun kaleminden çıkan sıcaklık rahatlarız bizi.Saygılar hocam.Abdil KORKMAN AFYON
eline kalemine ve yüregine saglik
Bu şiir ile ilgili 27 tane yorum bulunmakta