Bazı An Şiiri - Ahmed Koyuncu

Bazan ne kadar yalnız olduğunu anlıyor insan
Bu binalar, kalabalıklar
Daha da perçinleştiriyor yalnızlığı
Hayat
Ağzımızdaki kızıl lokmalar
Kenarından tuzlu sularla
Ne kadar garipsenmeyecekse
Bir o kadar garibiz

İki kelimenin arasına sıkışmış
Binlerce kelime
Hepsinin manasında bir bakış
Bir O kadar uzağız tebessümün
Kifayetsiz bir o kadar onlarca, uzağız
Hiçbir şeyden nasibini almamış değil alamamış

Bazan ne kadar yanlış olduğunu anlıyor insan
Tüm doğrular birer iz gibi geçip bölerken
Bölünen binlerce parça
Hangisi bütünün temsiliyeti
Dün mü, bugün mü, yarın mı?

Bazan ne kadar dolu olduğunu anlıyor insan
Bir çay bardağının
Dudak payı yok diye
Soğutulmaya bırakılmış, unutulmuş
Ne kadar korkak olduğunu anlıyor
Göze alamıyor çekip gitmeyi
Çekip gidenin de

İnsan bazan ne çok beklediğini anlıyor
Artık geleceğinden değil de
Ne kadar sevdiğini beklemenin anlıyor
Gelmemesi gerektiğini

İnsan bazan ne çok âşık olduğunu anlıyor
Hiç yalnız olmadığını
Kalbinin hep onunla attığını
Ne kadar yalnız
Ne kadar korkak
Ne kadar dolu
Ne kadar doğru ve bir o kadar yanlış
Bazan insan ne kadar çok şey anlıyor da
Anlatamıyor