Bayramlarım… Şiiri - Mehmet Halil

Ben bir padişahım
En yakın dostlarım
-yani düşmanlarım-
Benim kullarım…

İç dünyamı deşifre eder sesim
Altın anahtarını elinde tutan nefesim
Birde, gecelerimde rahatsız eden,
Kurşun ağırlığındaki düşlerim…

Dış dünyamın toplardamarları
Zorlandıkça kepçeleşen kulaklarım
Ona bağlı sinyalizasyon ağları,
Uydurduklarım, duyduklarım,
Yine o ulaştırır haberlerini
Diğer kullarımın…

Olayları kaydeden objektifim
Yeşille mavi arası gözlerim
En canlı kanıtlar onda,
Paketleyip kilitler hafızaya…

Gençliğimde idealistti düşlerim
Ne bulsam önüne sererdim
Her şeyi sorgulardı hakim gibi
Pasif direnişe geçtiler şimdi…

Doydukça şımarıyorlar
Aç kalınca yalvarıyorlar
Dişlerim tazeleri sever
Burun onlara aracılık eder
Dudaklarım gelenleri öper.

Tazelerin peşinde burnum
Benim en zararsız kulum
Yalakalık yapıyor mideme
Çöp sepetleri doymasın diye…

Dilim bilir incelikleri
Yeri gelince de elemeyi
Giriş kapısında nöbetçi
Ve ayağından kelepçeli
Başka hayat tanıyamadı
Oda mağarasını sevdi.

Kullarımdan birisinin
Kullanım suresi dolduğunda
Mesaisi artar diğerinin
Yükünü paylaşırlar onunda…
Sınırı yoktur yeteneklerinin.

İşte üç gün ard arda bayram
Kullarımı özgür bırakacağım
Kan dökmek ırza geçmek, talan
Mutlu olsun benim de kullarım
Verilecek cennet bu, gerisi yalan.

Ne kadar az olursa veri
O kadar artacaktır ederi
Yılda bir kere veririm ki
Et ile şekeri,
Düşmesin bayramların değeri

Ben yalnızım bir köşede
Çekilip kendi içime
Derin bir devlet gibi
Serbest bırakıp ipleri
Tekrar toplamak üzere
Azdırarak şu piçleri
Bağlayacağım kendime…

Bu ne diye merak etmeyin!
Bir yıl, sıkı tutulan iplerin
Emniyet supapları bayramlar
Festivaller, eğlenceler, fuarlar
Serbest hissederler kendilerini
Kusarlar öfkelerini, sevinçlerini…

Boşaltırlar kinlerini,
Yumuşayıp mum gibi
Dönerler hizmetime
Törpüleyip gerilimi
Devamdır emmeye
Kanlarını şıra gibi…

Ve istediğim gibi
Yazdırırım tarihi…