Bayram Diye Bir Şey Yoktu Annem

Ah, bayram…
Bayram mı dedin sen?
Kim bunu uydurdu, hangi eski defterin arasından çıkardınız
naftalinli tebessümü?

neyin bayramı bu?
giremediğim bir sevinç mi bu
kapısında ağladığım,
içeri alınmadığım bir çocukluk mu?

şeker toplayamadım ben
balkonlardan sarkan mendil torbalarında bana yer kalmadı
parmaklarım boş döndü teneke kutulardan
bir mendil uzatmadılar
neyle sileyim bu gözyaşını?

ve insanlar
birbirlerine gülümsemeyi unuttular bu bayramda
daha çok kırıldılar
daha az konuştular
daha az sarıldılar
sırf “bayram” diye sustular

dede kalp kırdı
nene darıldı
küslükle açılan iftar sofrasında
çatal kadar sivri sözler
çiğnedikçe çoğaldı

nerede o eski bayramlar mı dedin?
nerede...
sahi nerede o dedikleri?
bir trafik ışığında
kırmızı yanarken ölen bir gençte mi kaldı?
bir minibüsün kavgasında mı bayramın sonu yazıldı?

hayır.
bayramı kaybettik biz
bir zarfın içine sıkıştırılmış “iyi bayramlar” cümlesi kadar kaldı elimizde
bir devlet memurunun otomatik iletisine sıkıştı sevincimiz
bir okulun töreninde unutulmuş
ezber şiir gibi kurudu dilimizde

ve ben
ne zaman “bayram” desem
dilim çatallaşıyor
çünkü ben bayramı
bir tek
annemin gözlerinden biliyorum

o gözlerde
her seher
bir kandil yanar
bir tencere kaynar
ve o tencerede ben
çorba değil,
insan olmaya çalışırım

kim dedi bayram diye bir şey var?
nereden çıkardınız o alaturka sevinci?
beyaz çorap giyen çocuklar mı kaldı sokakta?
bayram dediğin:
bir cami avlusunda
yalnız kalmış bir ihtiyarın elindeki tesbih
gözyaşıyla dizdiği 33 yalnızlık belki

nerede?
hani?
hani o “bayram” dedikleri?

ben bakındım
ben arandım
bir bayram göremedim kendime
ve işte şimdi
gönlümün kıble duvarına yazıyorum:
Bayram diye bir şey yoktu, annem.
Sadece sen vardın.