Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Tebrikler, yüreğinize sağlık, kaleminiz daim olsun!
YÜREĞİNE SAĞLIK EMİCE TEBRİKLER
Sn. Topallar
Estetik ve enfes bir şiir. Final, şiiri çok güzel tamamlamış. 10
Yedi düvel birleşmiş,Türk'lük karşısındadır.
Batı kapı kapatmış,Türk'ler kapısındadır.
Osmanlı yok,özlemler Alemi Nizamadır.
Şair duygu yüklüdür,şiir ağlamaktadır.
Minübüste *Batsın bu dünya*hep çalmaktadır.
Dünya dönüyor,hala neden batmamaktadır.
Dudaklarınızdan tebessüm, gönlünüzden ilham, artsın eksilmesin.
Sevgiler...
Âlimoğlu
Haklı boynunu bükmüş,haksız hak kapmaktadır.
Umut Allah'tan gelen bitmez umutlardadır.
Kardeş kardeşe düşman,İslam tefrikadadır.
Yedi düvel birleşmiş,Türk'lük karşısındadır.
Batı kapı kapatmış,Türk'ler kapısındadır.
Osmanlı yok,özlemler Alemi Nizamadır.
Şair duygu yüklüdür,şiir ağlamaktadır.
Minübüste *Batsın bu dünya*hep çalmaktadır.
Dünya dönüyor,hala neden batmamaktadır.
Okudum ve sustum kaldım sevgili şükrü bey gözlemler hissedişler o kadar dogruki tam isabet görüşler dile gelişi tam puan ve lıstemde gönlünüze sağlık sevgilerr
Kaleminiz daim olsun.Selamlarımla....
Gerçek hayat doğumla,ölüm arasındadır.
Haklı boynunu bükmüş,haksız hak kapmaktadır.
Umut Allah'tan gelen bitmez umutlardadır.
Kardeş kardeşe düşman,İslam tefrikadadır.
Yedi düvel birleşmiş,Türk'lük karşısındadır.
Batı kapı kapatmış,Türk'ler kapısındadır.
Osmanlı yok,özlemler Alemi Nizamadır.
Şair duygu yüklüdür,şiir ağlamaktadır.
Minübüste *Batsın bu dünya*hep çalmaktadır.
Dünya dönüyor,hala neden batmamaktadır.
selamlar dostum
dertler aynı tasalar aynı yapıcı olan az yıkıcı olan çok ve yıkmakta çok kolay
el birliğiyle inşaallah iyiye güzele doğru akacak bu kervan yıklırsa dünya hep birlikte gideriz
Allah hayırlısını versin diye dua edelim bizler başkaları gibi olamayız
osman karahasanoğlu
şiirrinizde nakış nakış
günümüz Türkiye'sini
ve dünyadaki halimizi soludum
nefesim durdu ,
nasibimize bir nefs düşmedi neredeyse..
duygularınızın çisesi şiirinizde tomurcuklanmış tebrikler
selam ve dua ile..
Gerçek hayat doğumla,ölüm arasındadır.
Haklı boynunu bükmüş,haksız hak kapmaktadır.
Umut Allah'tan gelen bitmez umutlardadır.
Kardeş kardeşe düşman,İslam tefrikadadır.
Yedi düvel birleşmiş,Türk'lük karşısındadır.
Batı kapı kapatmış,Türk'ler kapısındadır.
Osmanlı yok,özlemler Alemi Nizamadır.
Şair duygu yüklüdür,şiir ağlamaktadır.
Minübüste *Batsın bu dünya*hep çalmaktadır.
Dünya dönüyor,hala neden batmamaktadır.
Dünyayı batıran ve yok eden bizlerin bitmez tükenmez nefisleridir. Gözlerimiz bir dıysa. JKarnımız ne kadar tok olsada aç nefsimizi doyuracak yıkımlar her zaman en güzel yaptığımız yaşama şeklidir.
Kutluyorum kaleminizi ve yüreğinizi. Çok özel bir şiir. Saygılarımla tam puanımı bırakıyorum sayfanıza
Şair duygu yüklü, şiir ağlamaktadır
insanlık ağlarken sanat nasıl ağlamaz!
yüreğine sağlık babacım
DÜNYA HALİ YAŞAM ...GÜZEL PAYLAŞIM...SELAMLARIMLA
Bu şiir ile ilgili 15 tane yorum bulunmakta