Başlıksız. (adını koyamadığım düşlerime...)

Sessizliğinle sarsılır bu kent hıçkırıklara bürünerek,
oysa zamansızlığıyla ne özlemler birktirmiştir içinde şimdiye kadar.
sokak lambalarının ışıklarından kaçarak
gizlenirdi köşelerine dar sokakların
özlemleri

devrilen çöp kovalarından kaçan kedinin ürpermesini
hissederdi tüm teninde
teni dönüverirdi titrek ışıklarına sokak lambasının
sonrasında açıverirdi bir balkon kenarına konulmuş vazoda
menekşe olarak

ilk güneşte parlardı ve gülümserdi yüzü
yüzünü verirdi güneşe
güneşte kendini menekşeye
su yürürdü köklerine
kökleri sarardı toprağı
sarardı ıslaklığıyla toprak,
vazoyu
vazo çiçek açardı
ben bakardım vazoya