Başka Bir Yürek Beni Kaldıramaz ki

Savrulmuşluğun yokluğunda
bir ben geldim sanki dünyaya kimsesiz
avuçlarıma batan yaban güllerinin
dikenlerinin acısını yüreğimde hissettim

Kaldırım taşlarında kalan yüreğim
ayaklar altında kalırcasına
ezildi yok olup tükendi
dünya denen yaşanmışlığın omuzlarında

Zaferler yaşadı bazen ömrüm
ruhum damarlarımdan çekilmiş
çırpınıp yok olmaya yüz tutmuş kalbim
sevinçler yaşadı kan ırmaklarında

Boğazımda düğüm oldu bazen sözçükler
kelimelerin bile kifayetsiz kaldığı
korkular yaşadı...

Saklı bilinmeyenlere girdi
ölü denizde ömrünü yıkadı
üstüne yapışıp kalan kalakalmışları
temizlemek yok etmek istercesine

Anlatmak istedi ruhunun kıvrımlarını
içinde patlamaya hazırlanan yaban tohumlarını
çırpındı karaya vurmuş balık misali
kurtulmaya çalıştı
ama sonunda anladı ki
ruhumu yanlız kendi ruhum bilir
elimi tutan dost eli değil çaresizliktir
ve dedimki kendi kendime
BİR BEN BİLİRİM BENİ
BAŞKA BİR YÜREK BENİ KALDIRAMAZ Kİ....